نهج‎البلاغه به مثابه یکی از آثار بی‎نظیر ادبی جهان، خاستگاه و محرک بسیاری از سازه‎های تفکری دال بر اصلاح سیستم‎های اجتماعی است و دلالت‎های صریح آن، الگوهای حکیمانۀ حکمرانی را معرفی کرده، شیوه‎های مراودۀ صحیح حاکم و کارگزاران حکومت با عامه مردم را به تصویر می‎کشند. از نحوۀ اخذ مالیات گرفته تا نحوۀ مراوده با مردم، و از ساخت ارتباطات میان‎حکومتی گرفته تا مراودۀ با دشمنان و ساکنان کشورهای مجاور. در این میان، یکی از پرجاذبه‎ترین فرازهای این کتاب شریف، دلالت‎هایی است که بر نحوۀ ادارۀ صحیح سیستم‎های اجتماعی دارد و الگوی ادارۀ سالم را با ویژگی های زیرمعرفی می‎کند: امانتدار، شایسته، مشاوره‎جو، تعالی‎طلب، سریع، صریح‎اللهجه، متواضع، هدایتگر و صادق، بدون تکبّر و خودبزرگ‎بینی، تملّق و چاپلوسی، رشوه و سوءاستفادۀ مالی، ناشایستگی و نااهلی، استبداد و خودرأیی، خودشیفتگی و خودپسندی، کندی و رخوت، پرابهامی و سردرگمی، گمراه‎کنندگی و فریبکاری، و اغواگری و دروغگویی.