پروانه دختری زیبا و بیست و یک ساله، و برادرش «پرویز» هفده ساله است. مادر آنها، چهار سال پیش در یک تصادف مشکوک کشته شده است و پدر «فرزاد دوکوهی» معتاد است. پروانه در برزخ دوگانگی روح متلاطم و جاهلش دست وپا می زند. به این امید خام که پدرش را بیش تر رسوا کند. غافل از این که با این رسوایی، شخصیت خود را به ورطة نابودی می کشاند. پروانه به دلیل سال های کم زندگی هنوز آن تدبیر و تدبر را ندارد که دست پدر ناتوان را بگیرد و به جای محاکمه، به او در آغاز کردن زندگی جدیدی کمک کند. پدر نیز پروانه را در راه ضلال می بیند، اما افیون ابلیسی همه چیزش را در سیطرة خود گرفته است و قادر نیست دختر را راهنمایی کند. این دو انسان برای هم دیگر جهنمی شده اند و دیگر طاقت دیدن هم را ندارند. پرویز نیز، در این میان بدون این که اقتداری برای تغییر آنها داشته باشد، معصومانه شاهد ماجراها است.