«جومپا لاهیری» در این کتاب داستانی با مضمون هراس و اشتیاق یک زن به زندگی را بازگو می کند. زنی که در محوریت این داستان است بین حرکت و سکون، بین کشف و شناسایی مکان جدید و پرهیز از آن به طور همزمان، برای ایجاد ارتباط در نوسان است. شهری که در آن زندگی می کند، او را مسحور خویش ساخته و پس زمینه زندگی روزمره او و تقریبا مخاطب خاص اوست؛ پیاده روهای اطراف خانه، باغ ها، میدان ها، خیابان ها، مغازه ها، کافه ها، استخری که مشتقانه به آنجا می رود، ایستگاه اتوبوسی که او را تا مسافتی دورتر می برد، یافتن مادرش که پس از مرگ زودهنگام پدر در انزوای بیمارگونه ای غوطه ور شده است و پس از آن همکارانی که با نیمی از آن ها قادر به تعامل نیست. دوستان و «اویی» که سایه ای تسلی بخش و آزارگر است تا زمانی که لحظه گذر می رسد. در طول یک سال و پشت سر گذاردن فصل ها، زن به «بیداری» می رسد.