هر چقدر علیه فرهنگ مدرن سخن بگوییم،یک حسن او فراموش نمی شود و آن هم صداقتش است.فرهنگ های دیگر شاید آرمان های والاتر،مدینه فاضله های جذاب تر،یا واقعیت های رنگارنگ تری مطرح کرده باشند،یا در ظرایف و لطایف فرهنگی غنای بیشتری از خود نشان دهد،اما عصر مدرن همه آنها را برای رسیدن به حقیقت بدون آرایش و عاری از کذب فدا کرده است و به همین دلیل است که همه فاصله گذاری ها را کنار می گذارد.فرد در این فرهنگ می خواهد خودش باشد،همان طور که واقعا هست نه آنطور که پایگاه اجتماعی اش نشان می دهد،و این همان اوجی است که فرد مدرن ممکن است که بدان دست یابد،نارضایتی ازآن نوع رابطه با خویشتن که توسط جامعه تعیین شده استوالبته رسیدن به این تعالی بی هزینه نیست.اول از همه احساس امنیت بر باد می رود،احساسی که فقط پایگاه اجتماعی دقیقا تعریف شده به آدمی می دهد.در جامعه های سنتی منزلت مدار تصمیم گیری آسان است،هر کس می داند چه چیز را می تواند آرزو کند و چه چیز ممکن است به دست آورد.درست برعکس در زندگی مدرن هیچ پایگاه مطمئنی وجود ندارد،فقط مبارزه بی پایان وجود دارد و بس...پس  اگر جامعه مدرن دیگر نمی توند مثل گذشته براساس سلسله مراتب ثابت و تغییر ناپذیر خود مبنایی برای ارزیابی ما از خویشتن خویش فراهم آورد،می بایست تلاش کنیم و الگوهای جدیدی برای ارزیابی خود براساس حقایق اصیل تر و عمیق تر انسانی به وجود آوریم.این است وظیقه واقعی عصر مردم سالاری،وظیفه ای که هنوز به انجام نرسیده است.