در این کتاب، سعی نویسنده بر آن بوده است تا به تعریف مفهوم خدا و روش های استدلالی اثبات آن در فلسفه ی ملاصدرا و دکارت، به گونه ای تطبیقی بپردازد. کتاب به سه فصل اصلی تقسیم شده است. در فصل اول کوشش شده است تا پیدایش و پیشینه ی تاریخی و سیر تطور مفهوم خدا در فرهنگ ها و ادیان مختلف بازنمایانده شود. در فصل دوم نویسنده به بررسی و ارزیابی ادله ی خداشناسی در فلسفه ی دکارت پرداخته و سعی کرده تا کاستی ها، کژی ها، و ناراستی های این ادله را نشان دهد و در ضمن آن به برخی از اصول فلسفه ی دکارت نیز اشاره هایی کرده است. در فصل سوم نیز نویسنده برهان های اثبات وجود خدا در فلسفه ی صدرالمتالهین را بررسی کرده و به این نتیجه می رسد که همه ی برهان های ملاصدرا را جز "برهان صدیقین"، تکراری و کهن است و در فلسفه ی یونان و نیز فلسفه ی یهودی و مسیحی، سابقه ای دراز و دیرپا دارد که البته مورد جرح و نقد نیز قرار گرفته است. به تصریح نگارنده: "ملاصدرا در استدلال به وجود خدا، فراوان از آیه های قرآن، کتاب مقدس مسلمانان [استفاده کرده] و نیز به دیدگاه ها و آرای عارفان استناد می کند و از آن ها تایید می گیرد. اما دکارت نه از کتاب مقدس و نه از یافته های عارفانه و سخنان آنان استفاده نکرده است". به اعتقاد وی، تلقی ملاصدرا از خدا به تلقی ادیان بسیار نزدیک تر است تا تلقی دکارت و استدلال های صدرا پخته تر و دفاع پذیرتر است و بر مبانی متقن و استوارتری تکیه می کنند.