فیوژن، داستانِ مقدراتِ رازآلودی‌ست که فقط آخرش می‌فهمیم به نفعمان تمام شده یا نه. 
با عاشقانه‌ای مواجهیم که درونش با روزمرگی‌های یک آرتیستِ میانسال پر شده. از آن هنرمندهایی که وضع مالی‌ِ نسبتا خوبشان اجازه می‌دهد بیشتر اوقات را با دوستانشان بگذرانند، دورهم شامی بخورند، کافه و گالری بروند و دست آخر هم توی کارگاه‌شان به ایده‌پردازی مشغول شوند. این‌ها طوری با حس و جزییات بیان می‌شود که اگر از قبل روشنی‌نژاد را هم نشناسید خواهید فهمید که نوشته‌هایش برخاسته از تجربه زیسته‌ی مشابه در این فضاست. تا جایی که لحظاتی حس می‌کنیم با یک ناداستان طرفیم.
شخصیت اصلی، مدام در رفت و آمدی درونی‌ست که کدام تصمیم به صواب نزدیک‌تر است؟ ماندن یا رفتن؟ عمری گذشته و حالا برای وصالِ عشقیِ چموش باید چگونه تدبیر کرد؟ و به ما یاد می‌دهد خیلی زود نخواهیم بفهمیم دست تقدیر ما را به کدام سو می‌برد.
کاش آقای کتابفروش تفاخر نمی‌کرد که نویسنده دوست و همشهری‌مان است تا خودِ داستان لو بدهد بخشی از ماجرا توی همدان می‌گذرد. اگر نمی‌دانستم باید خیلی جلو می‌رفتم تا این نکته را بفهمم. و اصلا دستگیرم نشد داستان توی چه زمانی در حال وقوع است. دهه هشتاد است یا نود؟!
از حق نگذریم روشنی‌نژاد قصه‌گوی خوبی است. قلم روان و پاکیزه‌ای دارد. انقدر که می‌توان تخفیف داد اگر با فراز و فرود فوق‌العاده‌ای هم مواجه نشویم. در عوضش متن پُر است از ارجاع. به قصه‌ها و موسیقی‌هایی که اگر نخوانده و نشنیده باشی، تمام لذت متن مالِ تو نمی‌شود. 
شخصیت‌هایِ فرعی هم کم نیستند. علیرغم زیاد بودنشان گُمشان نمی‌کنی. هرچند به نظرم، خوب پرداخت نشده بودند. اما باورپذیر بودند و واقعی.
توی متن دنبال توصیفِ شمایلِ راوی می‌گشتم تا تصویری که توی ذهنم می‌ساختم را واضح‌تر کنم که چیزی دستگیرم نشد. مقاومتی ناخواسته هم داشتم تا عکس نویسنده را نبینم. به نتیجه نرسیدنم باعث شد از آقای گوگل بپرسم  و متعجب شدم که چقدر کاوه (شخصیت اصلی داستان) برایم شبیه خودِ بابک [روشنی‌نژاد] تصور شده بود. 
در کل از خواندن کتاب پشیمان نیستم و سه ستاره‌ای تقدیم کردم.