نگارنده پس از بررسی ترویج علم در ایران و چین و مقایسه ی آن با غرب، خاطرنشان می سازد: "علم اکنون به طور کامل در غرب، نهادینه شده و میل به پی گیری پژوهش های علمی را باید به صورت جهانی، بررسی کرد و این کار باید به زعم وجود بسیاری از موانع سیاسی و عقیدتی در سراسر جهان انجام شود. در جهان اسلام همانند چین، موضوع محوری این است که آیا تفکر آزاد و مهم تر از همه، انتقاد نسبت به کلیه ی اشکال وضع موجود می تواند در قلب فعالیت علمی قرار گیرد. اکنون با نزدیک شدن به پایان قرن بیستم، انتظار زیادی وجود دارد مبنی بر این که به منزله ی قدرتی اقتصادی ظهور کند، اما انتظار برای این که مقامات چینی (یا مقامات اصول گرای اسلامی)، حیطه های بحث آزاد، فرآیند مردم سالارانه و اقدام داوطلبانه را گسترش دهند بسیار کم تر است".