بسیاری از منتقدان، این نمایشنامه را – که با عناوین «در بسته» و «جهنم» نیز ترجمه شده – معروف ترین اثر نمایشی سارتر می دانند. شخصیت های نمایشنامه دو زن و یک مرد هستند که با مرگ هایی متفاوت از دنیا رفته اند وحال در یک جا گرد آورده شده اند. کار آنان نمایش عذاب های ضمیر انسان های محروم از آزادی است.خود سارتر درباره ی این اثر روایتی دارد که خلاصه اش چنین است: سه دوستداشتم و خواستم نمایشنامه ای بنویسم که هر سه در آن نقش آفرینی کنند و برای آنکه به نظر نرسد یکی را کم اهمیت تر از دیگران دانسته ام به این تکنیک روی آوردم که هر سه ی آنان در تمام طول نمایش در صحنه حضور داشته باشند.چون گفته ی معروف «جهنم یعنی دیگران» در این اثر آمده، سارتر برای رفع شبهه دراین مورد گفته است: پنداشته اند که من می خواستم بگویم رابطه های ما با دیگران همواره مسموم است و این رابطه ها همیشه جهنمی اند، حال آنکه می خواهم بگویم اگر رابطه با دیگری پیچیده و آلوده باشد، آن وقت دیگری جز جهنم نمی تواند باشد. و توجیه این گفته این است که برای شناخت خودمان، دیگران مهم تر از خودمان هستند. وقتی ما به خودمان فکر می کنیم، با وسایلی که دیگران درباره مان به ما داده اند راجع به خود داوری می کنیم. هر چه من راجع به خودم بگویم همیشه داوری دیگران در آن راه می یابد.