«کویر من» روایت یک نبرد آرام و همیشگی است؛ نبرد میان روزمرگی، قفس تن، پرندة روح و البته اهریمن، نبردی که حضور وجود مطلق (خدا) در آن حس می شود و شاید یک اندیشة فراگیر باشد، برای آنانکه که زنده بودن را فقط نفس کشیدن نمی دانند. «کویر من» از آن حیث تامل پذیر است که مخاطب را به داوری وادار می کند؛ داوری دربارة اتفاقاتی که هر روزه برایمان رخ می دهد یا شاهد آنها هستیم و قضاوت دربارة آدم ها و رفتارهای آنان که هرروزه، به سادگی از کنارشان می گذریم، یا دربارة آنها می اندیشیم. نگارنده در پایان می خواهد این نکته را یادآوری کند که همة بودن ها از خداست؛ بودن های مجسم. چون وجود ما، همه در وجود ذات متعال اوست.