این اثر هم مثل اغلب کارهای شفیعی کدکنی (که در سال های اخیر منتشر شده) ویراستار نداره و بیشتر کشکول‌ه تا کتاب. انگار که پای صحبت استاد نشستی و از هر دری صحبتی به میان می‌آید. این تشتت و مبالغه‌های خارج از طاقت ذغال سنگی را اگر بتوانی نا دیده بگیری؛ رگه‌هایی از الماس ناب هم آن میان پیدا می‌شود (به ویژه در فصل‌های نخستین) که می‌تواند نگاهت را نسبت به خیلی دانسته‌ها از مسائل تاریخ ایران و اسلام دگرگون کند.
کرامیه،
قلندریه،
صوفیه
و جوانمردان و فتیان.
این‌جا به قلندر و تطورات معنایی کلمه و نقش و آداب و به ویژه جایگاه سیاسی و اجتماعی آن‌ها اشاره‌های ارزشمند شده و بسی آموختنی است.
          

            شفیعی کدکنی اگرچه در درجه اول ادیب و متن‌پژوه و در درجه دوم شاعر است اما پژوهشگری برجسته است که آثار پژوهشی او هم از روشی منسجم و علمی و هم از متنی پالوده و پیراسته و هم محتوایی مستدل و روشنگر برخوردار است. چنین اجتماعی از نیکویی در کمتر متنی علمی و پژوهشی یافت می‌شود.
شفیعی در این پژوهش با کاوشی در متون کهن و نو قلندران را از پستوی تاریخ بیرون می‌کشد و تغییر و تحول و به قول خودش "دگردیسی" یک آیین و روش و نگرش را در طول تاریخ می‌پیماید.