دن‌کیشوت‌های ایرانی را به چشم یک رمان نباید خواند و بررسی هم نباید کرد؛ همانطور که عبدااکریمی در پیشگفتار هم متذکر شده است هدف اولیه‌ی او نگارش اثر تاریخی جامعی پیرامون تاریخ مجهول و گاها مجعول جنبش‌های مذهبی و اجتماعی تاریخ معاصر ایران بوده است. تحرکاتی که از محافل شیخیه اغاز می‌شود و به بهاییت ختم می‌شود. اما عبدالکریمی تاریخ‌نگار اینبار به راه دیگری رفته است و برخلاف تمامی اثار مهم‌اش پیرامون تاریخ عرفان،تصوف و تشیع. برای نشریح تاریخ جنبش‌های شیخیه و بابی-بهایی غالب رمان یا بهتر اینکه داستان بلند را برگزبده است و از این بابت باید از منظر ادبیات داستانی به دیده‌ی اغماض به ان نگریست. اما اینکه بعضی از روایت‌های جذاب و بدیع‌اش در باب تاربخ بابیه تا چه میزان مستند است و میشوان به انها تکیه کرد الله اعلم
باز در این مورد خواهم نوشت؛ الساعه تمام شد و باید ته‌نشین شود تا بتوانم دقیق‌تر نظر بدهم