نگارنده در این تحقیق اشاره به پاره ای اسناد، خاطرات و روایت اعضای سابق سازمان مجاهدین، چگونگی تبدیل و استحاله ی سازمان را با روش تاریخ شفاهی، بررسی و تحلیل می کند. در کتاب آمده است: "بنیانگذاران سازمان مجاهدین خلق، دانشجویان جوانی بودند که با هواداری از نهضت آزادی در دانشگاه ها فعالیت می کردند، اما چون رهبران آن ها را به اندازه ی کافی انقلابی نیافتند، دست به تشکیل این گروه زدند تا به زعم خود مبارزه با رژیم پهلوی را از رخوت و سستی که به آن دچار شده بود، بیرون آورند. با نگاهی به افکار و دیدگاه های بنیان گذاران سازمان، مانند حنیف نژاد، بدیع زادگان و افرادی از این قبیل معلوم می گردد که اگر چه آن ها برخاسته از خانواده های مذهبی بوده و مایه های دینی داشتند، اما به شدت از جریان چپ و به اصطلاح مارکسیستی تاثیر پذیرفته بودند، یا حداقل میان اسلام و مارکسیسم، هیچ گونه تناقض و اختلاف بخصوص در مسائل اجتماعی و اقتصادی نمی یافتند. آنان ضمن مطالعه ی قرآن و نهج البلاغه، آثار مارکس، لنین و مائو را با حرارت و علاقه مطالعه می کردند، حتی روش  های سیاسی را به عنوان شیوه ی مبارزه سخت می ستودند...".