در این داستان، "احمد" و "لیلی" در پی مرارت هایی که در روستای محل سکونت خود کشیده اند تصمیم می گیرند به تهران مهاجرت کنند. هنگامی که اتوبوس در بین راه برای صرف نهار توقف می نماید. احمد و لیلی متوجه باغی در کنار رستوران می شوند. آن ها با ورود به باغ با شهر گمشده رویاهای خود یعنی شعر سفید رو به رو می شوند در طی دو روز پیرمردی به نام "بابا امان" آن ها را با مناطق مختلف شهر سفید نظیر شهرک تحقیقاتی و منطقه اساف (اجتماعی ـ سیاسی ـ اقتصادی و فرهنگی) و سسواش (سازمان ساخت و اداره شهر)، شورای نخبگان، شورای عاملین و مانند آن آشنا می کند. در پایان این بازدید احمد و لیلی به این نتیجه می رسد که راز بهزیستی شهر سفید در چهار محور خردورزی، حرکت جوهری (فلسفه صدایی)، نگرش بیولوژیک و عدل محوری در مدیریت و برنامه ریزی شهری است. آن ها با دریافت این تجربیات به روستای خویش باز می گردند.