امام جواد (ع) در ماه مبارک رمضان یا رجب 195 هـ . ق در شهر مدینه به دنیا آمد. القاب ایشان قانع، تقی، مرتضی و... هریک نشانگر شخصیت والای آن حضرت است. در کتب گوناگون مدت امامت ایشان 18 سال ذکر شده است. دوران زندگی این امام بزرگ به دو مرحله تقسیم می شود؛ مرحلۀ نخست 15 سال اول زندگی ایشان را شامل می شود که همراه با آزادی عمل بود و مرحلۀ دیگر، مرحلۀ فشار و سختی و اقامت اجباری بود که از اواخر دوران مامون آغاز شد و تا اوایل حکومت معتصم ادامه یافت. امام جواد (ع) در کنار فعالیت هایی که برای تغییر بنیادهای فکری و سیاسی جامعه می کرد توانست گروهی از نیروهای فکری شامل راویان حدیث، فقها و... را برای تحقق رسالتش آماده سازد، از جمله: ابراهیم بن محمد همدانی، علی بن بلال بغدادی، ابوالحسین بن حضین و... . دیگر آن که مهم ترین نهضت علوی شیعه در زمان امام جواد (ع) در سال 219 هجری توسط ابوجعفر انجام شد که وی پس از مدتی توسط متوکل عباسی دستگیر، زندانی و مسموم شد. بدین ترتیب پروندۀ آخرین قیام علوی بسته شد. امام جواد در آخر ذی القعده سال 220 هجری مصادف با اوایل خلافت معتصم عباسی در شهر بغداد به شهادت رسید. در این کتاب زندگی امام جواد (ع) از ابعاد مختلف بررسی شده است.