ما پاره های محدود، خطاپذیر و شکننده این جهان هستیم. اما چون نیازی درونی داریم که معنایی {در جهان} بیابیم در جهان براساس تصوری از ماهیت آن تصویری بزرگ سکنی می گزینیم، تصوری که یا آگاهانه انتخاب شده یا به گونه ای ناآگاهانه مسلم فرض شده است. با انجام این کار ما همواره، خواه به آن پی ببریم یا نه، بر پایه ایمان زندگی می کنیم، یعنی در قلمروی مهم حرکت می کنیم که هیچ معرفت یقینی در آن وجود ندارد و ما نمی توانیم به طور جدی از خطر اشتباه پرهیز کنیم.