هنوز نخواندمش... البته برای بار چهارم :))))))
خلاقیت نویسنده واقعا من را به حیرت وا می‌دارد و هر سری کلی حظ می‌کنم از خواندن کتاب.
محسن رضوانی برای من از آن نویسنده های است که بیشتر از دستشان گله دارم و واقعا دلم‌ میخواهد بپرسم؛  چرا نمی‌نویسید وقتی اینقدر استعداد و توانایی دارید؟
بهترین کتاب طنزی که من خوانده ام🙃❤
          

            هو الحکیم.

پیش از هر چیز:
توقع خیلی زیادی داشتم از این کتاب. این توقع براثر یادداشت‌ها شکل گرفته‌بود.

میانه‌ی هر چیز:
نه این‌که بدجور خورده‌باشد توی ذوقم؛ نه! اما ریسه هم نرفتم هنگام خواندنش.
اگرچه سوژه‌ها و شخصیت‌ها بکر و بدیع نبودند اما خلاقیت‌های طنزآمیز و نکته‌گونه‌ی نویسنده، حال خواننده را خوش می‌کرد. سر نویسنده سلامت، به برکت لب‌خند خوانندگان!
و زبان و زمان.. باتوجه به اقبال جدی نویسندگان و خوانندگان به زبان و زمان دوره‌ی قاجار و افزایش‌یافتن آثاری از این دست، به‌نظرم نمی‌شود امتیاز ویژه‌ای برای کتاب از این لحاظ قائل شد.

پس از هر چیز:
تصمیم گرفتم که پس از خواندن کتاب، به سراغ یادداشت‌های به‌خوان بیایم..
اگرچه از وظایف و اهداف این نرم‌افزار، کمک به انتخاب به‌تر کتاب (یا کتاب به‌تر!) است؛ اما مواجهه‌ی دست اول را از خواننده می‌گيرد.. نظرات دیگران قطعا -کم یا زیاد- اثرگذار است بر خوانش ما..
نمی‌دانم برای این یکی باید چه کرد!



راستی! همه‌ی کتاب یک طرف و صفحه‌ی آخر آن، یک طرف...
          

            کتاب فوق العاده است، این را هر که بخواند میفهمد، اما خب کمند کسانی که میدانند نویسنده این کتاب نه که فوق العاده که چیزی بیشتر از فوق العاده است.
استادی تمام عیار است و رفیقی بسیار بسیار دوست داشتنی.
فقط ای کاش یک روز کله اش به سنگی جایی بخورد مجموعه شعری هم چاپ کند و جماعت را شاد.
:)
          

            امتیاز: پنج از پنج
رده‌بندی: دبیرستان
طنز - عاشقانه - داستان(؟) کوتاه
**************
از پنج-شش سال پیش تا آخرین زمانی که محسن رضوانی در «عصفور»ش می‌نوشت خوانندهٔ وبلاگش بودم. بعد از آن هم گه‌گاه که نوشته‌هایش را در جاهایی مثل سه‌نقطه می‌دیدم دنبالش می‌کردم. به همین دلایل این کتاب یک‌جورهایی برایم نوستالژیک حساب می‌شد.
قجری‌نوشته‌های رضوانی جزو طنزآمیزترین و خلاقانه‌ترین متون کوتاهی بودند که در عمرم خواندم. موقع خواندن این کتاب در مترو هم فکر کنم چندباری آنقدر بلند بلند خندیدم که دیوانه به نظر برسم!
به صورت کلی بدم می‌آید از این که یک نفر بخواهد به خاطر خواندن چیزی که قبلا خواندنش برایم رایگان بود از من پول بگیرد. مثلا از کاری که رولینگ با نوشته‌های پاترمورش کرد متنفرم (بگذریم که از ما پولی به رولینگ نمی‌رسد هیچ‌وقت). اما این یک دفعه استثناست. اگر قیمت این کتاب تا دوبرابر قیمت فعلی (۸۰۰۰ تومان) بود هم حاضر بودم این پول را بدهم برای خواندن این متن‌های تکراری که قبلا بارها و بارها خوانده‌بودمشان و همراه با آن‌ها خندیده بودم. هر چند بهتر بود رضوانی نوشته‌های جدید بیشتری اضافه می‌کرد.
باز هم محض احتیاط اگر خواستید مطمئن بشوید از این که خرید پرتی نخواهید داشت می‌توانید سری به وبلاگ فیلتر‌شدهٔ رضوانی (http://osfur.blogfa.com/) بزنید. ولی اگر خوشتان آمد محض حمایت هم که شده سعی کنید اصل کتاب را بخرید.
          

            خوب بود و بانمک و خلاقانه.
باید مزه‌مزه‌طور هرچندوقت یه صفحه‌ش رو بخونین.
مدلِ بخونی تموم کنی بندازی بره نیست.
این یه ذره حوصله من رو سر می‌بره:)
          

            من خیلی راحت می‌خندم، خیلی راحت و باید بگویم که آنقدر که از یک کتاب طنز انتظار می‌رود گچ پژ مرا نخنداند ...
نثر هم قجری نیست. از قضا صبحی که می‌خواستم گچ پژ را بخوانم داشتم یکی از سفرنامه‌های ناصرالدین شاه را ورق می‌زدم از آن وقتی پریدم به این دیدم نه برادر این قجری نیست، این تصویرها غلط است!

خود رضوانی هم در جلسه نقد و بررسی کتاب در خانه کتاب گفته بود: «من با ارفاق با این عنوان کنار آمدم. هیچ وقت قصد نوشتن با ادبیات قجری را نداشتم. سبک نوشتاری‌ام را هم از خانواده و نزدیکانم گرفتم. همیشه خانواده‌ام با استفاده از کلمات، فعل و عباراتی حرف می‌زدند که در سطح جامعه نمی‌شنیدم و متوجه شدم مردم این‌ها را نشنیده‌اند.»

پس عکس‌های کتاب چندان موضوعیت ندارد و این برای کتابی که نیمی‌ش عکس است ایرادی است بزرگ، گول می‌زند خواننده را ...
این را هم باید بگویم که بعض یادداشت‌ها جالب بود برایم و خنده‌دار. ۳ هم برای همان لحظه‌هاست و چاپ تر و تمیزش.
کاش نبودند آن عکس‌ها ...
          

            امروز عصری با کلی عجز و لابه، از منشی سرخاب سفیداب کرده دکتر نوبت گرفتیم. می‌دانستیم به این راحتی‌ها کارمان را راست و ریست نمی‌کند و باید عینهو مرغِ پرکنده هی این پا و آن پا کنیم؛ از آنجا که حوصله ادا و اطوار بچه مزّلف های کف خیابان را هم نداشتیم دست انداختیم بیخ کتابخانه همایونی خودمان تا کتابی برداریم و حین بیکاری ورقی  بزنیم، بلکه کشِ تنبانِ مطالعه مملکت -که همیشه خدا پایین است!- را کمی بکشیم بالا!
خلاصه دیدیم «تالستوی» و «داستا» و مابقی که کسر شأن ملوکانه‌شان است دنبال ما راه بیفتند داخل مطب دکتر، «گچ پژ» صاحاب مرده را دیدیم که داخل هیچ قفسه‌ای جا نشده بل کجکی افتاده یک گوشه؛ همین را برش داشتیم تا حداقل بعد خواندن به زور هم که شده بچپانیمش قاطیِ باقیِ کتب!
القصه، دو ساعت تمام، یک‌بند خواندیمش و یک‌بند لب هایمان مثل همان آدم های پسته‌صفت اول کتاب باز ماند و تلخی اخلاق دخترکِ ورپریده منشی دکتر را گرفت...
.
دستت درست شازده که خوب نواختی!
زیاده جسارت است.
یا علی...
          

            طنازی جالبی داشت، نویسنده واژه‌ها و اصطلاحات رو به خوبی می شناخت و ازشون به خوبی استفاده کرده بود. نامه‌ها در مورد عصر حاضر بود ولی ادبیات و اصطلاحات قدیمی حس گذشته رو منتقل می کرد و این تضاد جالب و شیرین بود. انگار که یکی از گذشته به امروز اومده باشه.
زمان نامه‌های خطاب به شازده یکم نامرتب بود. اولش از کار کردن گفته بعد از دبیرستان! شاید هم نباید دنبال زمان و قصه خاصی در نامه ها به شازده می گشتم ولی همه اش امیدوار بودم بدونم آخر و عاقبت ماجرا چی شد! و مایوس شدم وقتی آخرین نامه، بی ربط به شازده بود.
در مجموع طنز فاخر با محتوای اجتماعی جالبی بود و ارزش یک ساعت وقت گذاشتن رو داشت.
و اگر چه از بزک دوزک کردن الکی کتاب ها (جلدهای عجیب و تزئینی و ...) خوشم نمی آد ولی صفحه آرایی و تصاویر کتاب جالب بود، هرچند لزوما ربطی به نامه های متناظر نداشت. جز اینکه حس زمان قدیم بودن رو تشدید می کرد.
در مجموع، از حیث ادبی، طنزی جالب و خواندنی بود.
          

            واقعا خوندنش دلچسب بود، موضوعاتش،طنزش،نگاهش،واژه ها و نثر و سبکش...
کیف کردم کلی...
میذارمش یه گوشه ای دم دست هر از چندگاهی بخونم و بخندم.