مختار بودن انسان، به این معنا نیست که انسان قادر به انجام هر کاری می باشد و یا حوادث، کاملاً از حوزه اختیار انسان خارج است و انسان به همه انسان بودنش، هرگز نمی تواند قرن ها جلوتر از زمان خود حرکت کند؛ چون نقص و جهل و اشتباه همواره با او بوده و خواهد بود و اختیار انسان در بعضی چیزها و مسائل، محدود می شود. اگر خداوند یکتا انسان را به گونه ای می آفرید که همیشه به راه صواب و صلاح برود، در این صورت انسان موجودی مجبور و بی اراده تلقی می شد.