این کتاب دربردارنده چهار نمایشنامه با عنوان های «بیمارستان روانی»، «من امیلیا زاپاتا بودم»، «زنی که آینه انعکاسش داد» و «گور گمشده» است. در نمایشنامه «من امیلیا زاپاتا بودم»، روایت فقر و تنگدستی و ناعدالتی در جامعه به تصویر کشیده می شود. «زاپاتا» که شاهد فقر نزدیک ترین دوست خود «ماه منیر» در آن سوی جهان است برای نجات او دست به یک انقلاب عظیم می زند تا شاید بتواند بر چهره رنگ باخته جهان، رنگی نوزده و لبخند را به لبان کودکان گرسنه بیاورد... .