آن شب گذشت و شب های بعدش،اما دریغ و افسوس که با گذشت همه آن شب ها،هرگز فراموشی به سراغم نیامد و من ناخواسته فقط و فقط به او فکر می کردم،بی آنکه او را ببینم حضورش را در کنارم احساس می کردم.حتی گاهی مثل آدم های گرفتار مالیخولیا با هم حرف می زدیم به ندرت می خندیدیم،بیشتر بحث می کردیم و بحث!و پایان همه ی بحث های مان تقاضای دوباره ی او بود و جواب منفی من!