ابن عربی(1165-1240م)ممکن است به عنوان بزرگترین فیلسوف مسلمان دیده شود مشروط بر آنهکه فلسفه را در معنای موسع و امروزترین آن منظور نماییم و نه در معنای محدود آن که نمایندگان ممتازش ابن سینا و ملاصدرا را به حساب می آیند.پژوهشگران غربی و نیز سنت متاخر اسلامی غالبا ابن عربی را به عنوان یک صوفی میشناسد گرچه خود وی چنین ادعایی نداشته است و آثار وی نیز تمامی حوزه های علوم اسلامی به ویژه تفسیر قرآن حدیث فقه اصول فقه کلام فلسفه و تصوف را شامل میگردد بر خلاف غزالی(که گسترده آثارش مشابه با اوست)ابن عربی در مضمامین معینی خود را محدود و گرفتار نمی نمایند بلکه بیشتر تمایل دارد تا علوم مختلف را در اثری موضوعی که حجم آن از یک یا دو ورق تا چند هزار صفحه بالغ میگردد گرد هم آورد و در هم بیامیزد در عین حال او از مباحثات متعالی اعراض نمی نماید و از اینکه مطلبی را در آثارش مختلفش تکرار نماید روی بر نمیگرداند متصوفه او را شیخ اکبر نامیده اند و این عنوان بدین مفهوم میباشد که هیچ کس دیگری قادر نبوده و نخواهد بود که با چنین جزییات و ژؤفایی مفاهیم هزارتوی منابع سنت اسلامی را بگشاید.