نویسندهاین اثر، دومین پژوهش اندرو اسکات کوپر پیرامون ایران است. نویسنده این کتاب، پیش از این، اثر دیگری را به نام «پادشاهان نفت: چگونه آمریکا، ایران و عربستان تعادل قدرت در خاورمیانه را تغییر دادند» در سال ۲۰۱۱ به چاپ رساند. کوپر دارای دکترای تاریخ از دانشگاه ویکتوریا در نیوزلند است. اسکات کوپر همچنین در سال ۲۰۱۳، یک دوره فرصت مطالعاتی را در جامعه المصطفی العالمیه شهر قم در جمهوری اسلامی ایران گذرانده‌است. او در نشریاتی همچون فارن‌پالیسی و گاردین قلم زده‌است. علاوه بر آن پژوهش‌های کوپر در نشریه‌هایی همچون نیویورک تایمز، واشینگتن‌پست و اکونومیست منتشر شده‌است. او مدت دو سال نیز در دانشگاه کلمبیا استادیار مدعو بوده و از سال ۲۰۱۷ در بروکسل به عنوان مشاور پژوهشی و نویسندگی، به پژوهش‌های تاریخی خود ادامه می‌دهد.درونمایهکوپر برای نوشتن این کتاب از اسناد طبقه‌بندی نشده دولت فدرال آمریکا و مصاحبه‌های گوناگونش با افراد مرتبط با خاندان پهلوی از جمله فرح پهلوی استفاده کرده‌است. به گفته یکی از پژوهشگران سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا)، این کتاب به‌طور گسترده بر این مصاحبه‌ها متکی بوده‌است. او در کتابش محمدرضاشاه را یک «یکه‌سالار خیرخواه» معرفی کرده و بیان می‌کند که روح‌الله خمینی تصویر نادرستی از محمدرضاشاه ارائه کرد. با توجه به متن کتاب؛ تصویری که او از فرح پهلوی، ملکه پیشین ایران ارائه می‌دهد، یک «اصلاح‌گر ناامید» و کسی است که نسبت به او (در متون تاریخی) کم‌لطفی شده‌است. کوپر می‌نویسد که فرح دیبا «موفق‌ترین چهره سیاسی قرن بیستم بود». همچنین کوپر در این کتاب سید موسی صدر را کسی معرفی می‌کند که می‌توانست رهبر اسلامگرایان میانه‌رو در ایران باشد. به گفته او، محمدرضا شاه پهلوی هنگام مواجهه با میلیون‌ها نفر از مردم ایران که خواهان سقوط او بودند دست به کشتار گسترده مردم نزد؛ این کار که از جانب انقلابیون نشان‌دهنده ضعف شاه بود، به گفته نگارنده دلیلی بر «شجاعت و از خودگذشتگی» وی بوده‌است. به گفته رهام الوندی، دانشیار علوم سیاسی در مدرسه اقتصاد لندن، عدم آشنایی وی با زبان فارسی موجب شده تا مصاحبه‌شوندگان به سادگی بتوانند وی را تحت تأثیر قرار دهند.بر اساس متن کتاب، با وجود تنش‌های موجود، محمدرضا پهلوی و امام موسی صدر نه تنها مخفیانه با یکدیگر در ارتباط بودند، بلکه نویسنده احتمال داده‌است که شاه چند ماه مانده به وقوع انقلاب اسلامی، برای مانع تراشی در مقابل اقدامات روح‌الله خمینی از صدر خواسته باشد که به ایران بازگردد.