ایران و عربستان بی گمان ابرقدرت های منطقۀ  خلیج فارس به شمار می روند و بررسی روابط دو کشور و نقش آن ها در رویدادهای گوناگون منطقه  اهمیت فراوانی دارد. بدون شک در تحولات دهۀ  1960 به  بعد، ایران و عربستان در سیاستگذاری منطقه ای، چه  در منطقۀ  شرق عربی و چه  در خلیج فارس بسیار تأثیر گذار بوده اند. این نقش، به  ویژه  در برقراری توازن منطقه ای و مقابله  با چالش های امنیتی، چشمگیر بوده  است. روابط ایران و عربستان، از آغاز تا پایان حکومت پهلوی، فراز و نشیب های فراوانی را طی کرده  است. دو کشور در مسیر روابط خود، گاه  بر سر مسائل منطقه  ای و مسائل فرهنگی و مذهبی در برابر یک دیگر ایستاده اند و گاه  نیز بر سر منافع مشترک با  هم همکاری کرده اند. در کتاب حاضر روابط ایران و عربستان در سدۀ  بیستم تجزیه  و تحلیل گردیده  است ؛ یعنی از ظهور حکومت های مستقل عربی پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی تا پایان دوران سلطنت پهلوی در سال 1357 خورشیدی. فرضیه  کتاب آن است که  با وجود مسائل اختلاف برانگیز مذهبی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی، ایران و عربستان، به  علت منافع مشترک برآمده  از مسئولیت های بزرگ تر منطقه ای برای تأمین امنیت و رویارویی با چالش های داخلی و خارجی، ناگریز به کنار گذاشتن اختلاف ها بوده اند و با تأکید بر دوستی ها و منافع دوجانبه  توانسته اند چالش های مذکور را از سر راه  بردارند و امنیت و ثبات را در منطقه خلیج فارس و شرق عربی برقرار کنند.