پس از ترجمه ی بوطیقای ارسطو، ویژگی هایی در کار هوراس یافتم که باعث شد فکر کنم شاید ترجمه ی آن شکافی را که در زمینه ی نظریه ی نمایشنامه ی کمدی وجود دارد برطرف مند و با توجه به مثال های متعدد وی، اطلاعات بیشتری هم در مورد نمایشنامه های رم باستان به ما بدهد و هم علت گرایش و علاقه ی خاص نئوکلاسیسیست ها را به وی، به عنوان نظریه پرداز الگوی خود، روشن کند. ...علت همنشین کردن هوراس و درایدن، شاید از شباهت روش تحلیلی هوراس و جان درایدن، به عنوان آغازگر نهضت نئوکلاسیسیسم، آشکار شود. درایدن، به عنوان دنباله رو تفکر، سبک و روش باستانی، همان وسواسی را به خرج می دهد که هوراس در اثرش به نمایش می گذارد: زبان ساده و قابل فهم برای خوانندگان ،مثالهای متعدد، اشاره به نمایشنامه نویسان و تشریح و تحلیل عناصر نمایشی به همراه نمونه های عینی... به عبارت دیگر، آنچه هوراس از ارسطو در اثرش بازگو کرده می گشاید، در اثر درایدن، ضمن بحث در مورد نمایشنامه ی عصر وی، با جزئیات بیشتر، آشکار می گردد.