خیلی وقت بود که به اندازه ی واقعی اش نبود. به خاطر همین، حالا احساس عجیبی داشت. ولی در عرض چند دقیقه عادت کرد و مثل همیشه مشغول حرف زدن با خودش شد. (خب، نصف نقشه ام اجرا شد! چقدر این همه تغییر آدم را گیج می کند! یعنی حتی مطمئن نیستم یک دقیقه بعد چه شکلی می شوم! ولی خب به اندازه ی واقعی ام برگشته ام. کار بعدی ام این اسست که بروم به آن باغ زیبا... اما چطور این کار را بکنم؟) این را که گفت، ناگهان از مکانی باز سردرآورد که خانه ای کوچک، به ارتفاع کمتر از یک متر و نیم، در آن پیدا بود.آلیس با خودش گفت: (کسی که توی همچین جایی زندگی بکند جرئت ندارد با من که الان به این اندازه هستم حرفی بزند؛ حتما از ته دل می ترسانم شان!) به همین خاطر، دوباره یک گاز به قارچ توی دست راستش زد و نزدیک خانه نرفت تا آنکه قد خودش را حدود بیست و پنج سانت کرد. –از متن کتاب-آیا پس از این کار برآمدم؟ آیا باز ترجمه ام طوری هست که وجود خود را توجیه کند؟ خواننده ها بهترین داوران اند. اما تا آنجا که به خودم مربوط است، کماکان ناراحتم که شهامت نداشتم سراغ باز ترجمه ی خوش خیالانه ی آرمانی ام بروم. آرمانگرای درون من احساس می کند شکست خورده و گاهی می گوید کاش این کتاب را فعلا ترجمه نمی کردم. اما اعتراف می کنم از ذره اش لذت بردم- چه از شکست هایم، چه از پیروزی های احتمالی ام. –از پس گفتار مترجم فارسی درباره این کتاب بیشتر بخوانید