حضرت موسی در سه دین ابراهیمی جایگاه والایی داره و در کتاب‌های آسمانی داستان‌های مختلفی ازشون روایت شده. این داستان‌ها به همراه روایت‌های مختلف، بازتاب‌های گوناگونی در ادبیات عرفانی فارسی داشتند.
این کتاب خیلی کوتاه و مختصر به حضرت موسی به عنوان نماد موضوعات مختلف در عرفان فارسی می‌پردازه.

از طرفی موسی نمادی از سالک در مسیر رسیدن به خدا است؛ او عاشقانه به ندای الهی پاسخ می‌دهد، نعلین از پا در می‌آورد و با این حرکت از هر دو جهان چشم‌پوشی می‌کند، در طور سینا چهل شب خلوت می‌کند و در نهایت همان‌جا تجلی خداوند را می‌بیند و بی‌هوش می‌شود. 
از طرف دیگر موسی فرد ظاهرگرایی است که به باطن راه ندارد. در دیدار با حضرت خضر، موسی نمودی از خرد انسانی و قانون‌گرایی‌ای است که ریشه در شریعت دارد؛ اما خضر صاحب علم باطنی است و سر و حقیقت را برای موسی آشکار می‌کند. از نظر مولوی موسی پیامبر شریعت است، او قوم خود را به تورات هدایت می‌کند، اما به طور مستقیم به سمت هدف این حجت، یعنی خداوند هدایت نمی‌کند. موسی از مذهب عشق پیروی نمی‌کند. او فراخوانده می‌شود تا با سفر با خضر از ظواهر فراتر رود.

کتاب کوتاه و خوبی بود.

نقاشی از فرهاد رفیعی