از گذشته های دور تاکنون انسان شناسی بیش از سایر موضوعات مربوط به روابط اجتماعی انسان، در زمینه ی درک روابط خویشاوندی مشارکت داشته است. این موضوع تعداد زیادی از انسان شناسان را در طول چندین نسل به خود جلب کرده است. به طور مثال برای آنکه نقش خویشاوندی در سازماندهی روابط اجتماعی انسان به طور کامل درک شود، باید تا حد امکان در زمینه ی مستندسازی گوناگونی های بسیار زیادی که در شکل سازمان خویشاوندی وجود دارند، تلاش کرده. بخش مهمی از این کار در صورت امکان، باید شامل ثبت ساختارهای خویشاوندی در نواحی مختلف جغرافیایی دنیا باشد. یک دسته از جوامعی که این گونه مستندسازی ها به اندازه ی کافی درمورد آن ها انجام نگرفته است، ترک های آسیای مرکزی هستند. از جمله ی آن ها می توان به یموت های ترکمن شمال ایران که یک جامعه ی عشایری رمه دار هستند اشاره کرد. نگارنده در کتاب (تک نگاری) حاضر به مطالعه ی سازمان اجتماعی ترکمن های یموت به عنوان یک جمعیت ترک زبان در آسیای مرکزی در سال 1975 م. پرداخته است. اهمیت این کتاب از جنبه ی فرهنگی به تلاش نویسنده برای ترسیم فرهنگ یموت ها در وضعیت سنتی و محافظه کارانه ی آن در میان آخرین بازمانده های فرهنگ سنتی در دورافتاده ترین مناطق ترکمن صحرا بازمی گردد. مهم ترین جنبه های سازمان اجتماعی یموت ها که در کتاب بررسی شده اند، عبارت اند از نظام دودمانی، چرخه ی رشد گروه های خانواری، هنجارها و شیوه های روابط خویشاوندی بین اشخاص، مقولات خویشاوندی، انتخاب همسر و مبادلات اقتصادی همراه ازدواج است.