پژوهشی است در دین‏شناسی و بایسته‏های آن از منظری درون دینی و برون دینی. در این پژوهش نخست به کاربردهای معرفت یقینی در هر پدیده‏ای به ویژه دین‏شناسی و سپس ابزارهای دین‏شناسی مانند حواس، عقل، وحی و الهام، شهود یا مکاشفه، مرجعیت و ادله نقلی بررسی شده‏اند. آنگاه به امکان دستیابی به معرفت یقینی در دین اشاره شده و معرفت لازم در دین از دیدگاه متفکران مسلمان و همچنین معیار صدق گزاره‏های دینی از منظر آنان مورد تجزیه و تحلیل قرار می‏گیرد. نگارنده از نگاهی درون دینی و برون دینی به معرفت لازم و کافی در دین پرداخته و به مفهوم‏شناسی علم و معرفت، اعتبار معرفت ظنی در گزاره‏های دینی، اعتبار معرفت تقلیدی در حوزه عقاید و پیامدهای تبیین درون دینی معرفت لازم و کافی در شناخت دین را بررسی می‏نماید.