نگارنده در کتاب حاضر، در رویکردی تلفیقی، ضمن بیان تصویری که نسل های مختلف جامعه شناسان از جامعة ایرانی ارائه داده اند، به نقش عوامل برون سازمانی بر جامعه شناسی ـ حوزة سیاست، دولت و مناسبات جهانی ـ می پردازد. وی تلاش می کند با تحلیل اندیشه های جامعه شناسانه چون، غلامحسین صدیقی؛ محمد کاردان و علی شریعتی به چالش ها و مناقشات موجود میان جامعه شناسان نسل قدیم و جدید پاسخ دهد و راهکارهایی مناسب برای حل چالش ها و مناقشات ارائه کند. در پایان نیز بر اساس مدل های متعددی رابطة جامعه شناسی و جامعة ایرانی را مورد توجه قرار داده و مدل مناسب استفاده از جامعه شناسی در ساختن جامعة ایرانی را عنوان کرده است. همچنین وضعیت آیندة جامعة ایرانی را از نگاه جامعه شناسی چندوجهی ترسیم کرده است.