«غم‌پرست! ترکیب عجیبی دارد این واژه. نمی‌دانم مردم سایر کشورها هم چنین واژهٔ دلگزایی دارند یا نه. واژه‌ها و ترکیب‌های این‌چنینی به فراخور حال آدم‌ها خلق می‌شوند. غم‌پرستی حال و روزمان بوده است؛ حال و روزمان است.»

به پیشنهاد خانم مقانلو سراغ این کتاب رفتم. گفتگو‌نویسی‌های محشری دارد. برای من که کلی درس داشت. روایت سیال ذهنِ غیر خسته کننده‌ای دارد و شما را با خودش می‌کشاند.
اما رنگ و لعابِ داستان، به همین خاکستریِ پاراگراف بالاست. سرد و ناامید.
البته جهان‌بینی و نگاه نویسنده به خانواده، عزیز بود و دوست‌داشتنی.