متن حاضر پژوهشی است در خصوص تاریخ گذاری قرآن از دیدگاه مستشرقینی چون: "گوستاو وایل"، "تئودور نولدکه"، "بلاشر"، "گریم"، "ریچارد بل"، "ویلیام مویر" و "هرشفلد". گفتنی است تاریخ گذاری (کرونولوژی) قرآن عبارت از این است که به کمک روایات مختلف مکی و مدنی نیز اسباب نزول، تربیت نزول، ناسخ و منسوخ، تاریخ پیامبر اسلام (ص) و تصریحات قرآن، درباره ی روی دادهای زمان مند تاریخ رسالت آن حضرت، زمان و ترتیب تاریخی نزول هریک از سوره های قرآن (اعم از یک سوره ی تمام یا بخشی از آن) شناسایی و معین گردد. نگارنده پس از ذکر دیدگاه خاورشناسان یاد شده، از دیدگاه آنان درباره ی جابه جایی در آیات قرآن یاد می کند. صرفا به این بهانه که هیچ ربط و تناسبی میان آن آیات با قبل و بعدشان مشاهده نمی شود. دیگر آن که برخی از آنان پیامبر را مولف قرآن معرفی می کرده اند. به تصریح نگارنده: "یکی از اشتباهات مشترک همه ی خاورشناسانی که به اظهار نظر در تاریخ قرآن پرداخته اند، این است که معتقدند وحی مکی با وحی مدنی در اسلوب متفاوت است؛ بدین معنا که اسلوب سوره های مکی شدت وخشونت ولی سوره های مدنی دارای ویژگی هایی از قبیل نرمش، گذشت و مهربانی است. واقعیت این است که قرآن کریم در هر دو قسم مکی و مدنی، شامل شدت و خشونت ولی سوره های مدنی دارای ویژگی هایی از قبیل نرمش، گذشت و مهربانی است. واقعیت این است که قرآن کریم در هر دو قسم مکی و مدنی، شامل شدت وحدت و نیز نرمی و عفو است. 2- از دیگر خطاهای مهم آنان این است که احتمال ها و ذهنیات خویش را در مقام تاریخ گذاری آیات و سور هم چون حقایقی قطعی و مسلم پنداشته اند. 3- یکی از نقاط ضعف خاورشناسان این است که برای اثبات سخنانشان یا اصلا دلیل ومدارکی ندارند یا به منابع و مطالب خاورشناسانی دیگر هم چون نولدکه، وایل و بلاشر استناد می کنند و در مواردی هم که به منابع اسلامی ارجاع می دهند، هرگز به منابع شیعی توجه نمی کنند".