حوزة نشانه شناسی سینما قلمرویی بین رشته ای است که از یک سو به مطالعات نشانه شناختی و از سوی دیگر به مطالعات سینمایی مربوط می شود. ردپای این نوع مطالعات را می توان نخست در نوشته های صورت گرایان روس یافت، بی آن که احتمالا به صراحت به عبارت نشانه شناسی سینما اشاره ای کرده باشند. سپس اندیشمندان مکتب پراگ نیز گاهی اشاراتی به این موضوع داشته اند. اما شکوفایی آن را باید در نوشته های نشانه شناسانی چون کریستین متز، لوتمن، اکو، پازولینی، بارت و دیگران جست وجو کرد. بی شک تاریخ نشانه شناسی سینما نیز شاهد افت وخیزهای نظری و تحولات فکری قابل ملاحظه ای بوده است که زمینه های رشد و بالندگی این حوزه میان رشته ای را فراهم کرده است. کتاب حاضر دربرگیرندة مقالاتی است که در هم اندیشی یک روزة نشانه شناسی سینما به همت معاونت پژوهشی فرهنگستان هنر، مدیریت سینماتک موزة هنرهای معاصر و گروه پژوهشی نشانه شناسی هنر فرهنگستان هنر برگزار شده است و هم چنین مقالات چهارمین هم اندیشی نشانه شناسی هنر را دربرمی گیرد. برخی از محورهای مقالات بخش اخیر عبارت اند از: نظام های نشانه ای هنر در ایران و مسالة روش؛ بازخوانی سنت پیش نشانه شناسی در ایران، و بومی سازی محلی و منطقه ای.