آثار ادبی و هنری به عنوان پشتوانه فرهنگی یک ملت و نشانه های مستند تمدن های بشری همواره از منزلت و جایگاه والایی در بین مردم برخوردار بوده و به منزله شناسنامه یک ملت در نظر گرفته می شوند. حقوق مالکیت ادبی و هنری نظام دهنده و نظام بخش شناسایی حقوق و اختیارات صاحبان آثار نسبت به آفریده های فکری شان است. این حقوق همواره برای ملت ما شریف و قابل احترام بوده است. مسئله بازنگری در قوانین موجود و مسئله پیوستن به کنوانسیون بین المللی سال هاست که موضوع بحث مراجع حقوقی مجلس و دیگر نهادهای مرتبط است. نگارنده در کتاب حاضر تلاش دارد ابتدا چشم انداز بازتری از حقوق ادبی و هنری جهان در حقوق بین الملل و حقوق ایران ارائه دهد و سپس با توجه به درک این چشم انداز به مسئله بررسی قوانین موجود و پیامدهای الحاق به کنوانسیون های بین المللی پرداخته و نتیجه گیری درستی ارائه نماید.