ذرتِ سرخ مهم ترین رمان مو یان (1955) است و او را به جایزه ی نوبلِ 2012 رساند. این اثر شگفت ‏انگیز را روحِ چینِ قرنِ بیستم می دانند؛ سمفونی بزرگی از رنگ ها، آدم ها و مرگ ها. رمان در پنج فصل اصلی روایت می‏ شود و قصه‏ ی سه نسل از یک خانواده است که با انواع رفت‏ وبرگشت ‏های زمانی شناور شده؛ روایتِ رنجِ کارگران و کشاورزانِ چینی، ناامنی های پایانِ امپراتوری، حمله ی خون بار ژاپنی ها و گرسنگی. زبانِ طنزآلود مو یان همراه انبوه اتفاق هایی که مدام انسان ‏های او را در بر می گیرد، این اثر را به رمانی به ‏یادماندنی تبدیل کرده است. این کتاب در سالِ 1986 منتشر شد و به شهرتی عظیم رسید. نسخه ی سینمایی آن نیز، ساخته‏ ی کارگردان مشهور چینی ژانگ ییمو، یک سال بعد از آن درخشید؛ نامزدِ بهترین فیلمِ خارجی اسکار شد و خرس طلایی جشنواره ی فیلمِ برلین را هم به دست آورد. در ذرتِ سرخ مو یان فقط روای است و، بدونِ قضاوت، حجمِ عظیمی از شخصیت ها را مقابلِ مخاطبش قرار می دهد. رمانی که قرار است نشان بدهد چرا رئالیسم هیچ وقت نمی میرد.