بااین حال تلاش ها در این زمینه بیشتر در سطح بررسی قابلیت های فرارسانه ای روایت شناسی برای ورود به حوزه درام و یا ظرفیت های درام برای جذب دیدگاه روایت شناسانه باقی مانده است و کمتر تحقیقی به طور جامع بدنه روایت شناسی را به زبان درام وارد کرده است و الگوی کاملی از روایت شناسی درام ارائه داده است. در این کتاب کوشیده شده است تا درام سه دهه اخیر ایران به عنوان بستری برای بازاندیشی در مفاهیم روایت شناسانه، عناصر روایی و شیوه های روایتگری به کار گرفته شود و از آن به واسطه پلی برای ورود و پیاده سازی قاب روایت شناسی در بدنه درام استفاده شود.