در کتاب حاضر مؤلف بیان می دارد که ارتباطات استراتژیک به سیاست گذاری و هدایت فعالیت اطلاعات محور و دانش بنیاد پایدار در درون یک سازمان و بین سازمان ها برمی گردد. ایالات متحده، کشوری که در صف مقدم طراحی و برنامه ریزی برای نظام سلطه و دکترین فرهنگی- رسانه ای غرب در مواجهه با جمهوری اسلامی ایران قرار دارد، ارتباطات استراتژیک را به عنوان تلاش حاکمیت برای درک عمیق از مخاطبان کلیدی از طریق فهم و تقویت شرایط مطلوب برای پیشبرد منافع، سیاست ها و اهداف ایالات متحده از طریق استفاده از برنامه ها، طرح ها، موضوع ها و پیام های ارتباطی، هماهنگ باقدرت ملی تعریف می کند. این مقوله با توجه به شاخصه های پارادایمی آن، که موضوع محوری پنج فصل تشکیل دهنده این نوشتار است، فصل نوینی را در رویکرد امنیتی و فرهنگی امریکا ایجاد کرده است.