«حلقه­ی وصل» همان کلامی است که ما بین سخنرانی و روضه­ برای اتصال بین محتوای سخن با روضه گفته ­می­شود. حلقه­ی وصل می­تواند یک داستان، روایت، بیان قطعه­ی تاریخی مرتبط، کرامت یا معجزه و یا حکایت متناسب باشد. در گذشته آنچه بیشتر در میان خطبا و سخنرانان رواج داشته است بهره­گیری از موضوعات قرآنی، روایی و دعایی به عنوان حلقه­ اتصال مراثی اهلبیت(ع)، بویژه روضهها و مصائب کربلا ارتباط بوده است…