فکر می       کنم سال 1930 بود و من از هنگام نخستین سفرم به برزیل، یعنی دوازده سال پیش از آن، به اتفاق پل پرادو و برخی دیگر از دوستان برزیلی، امکان ترجم? کتابی راجع به آمازونی را بررسی می       کردیم، ولی از میان تمام کتاب       هایی که مرا به خواندن آن       ها برمی       انگیختند موفق نمی       شدم یکی را برگزینم.زیرا اگر میان رمان       نویسان معاصر برزیل که آمازون را خوب می       شناسند و توانسته       اند درخشش یا رازهای جنگل بکر را تداعی کنند، نویسندگان قرن نوزدهم در درج? اول توانسته       اند به شیو? آلکساندر فون هومبولت یا شاتو بریان تابلوهایی خیره کننده یا عظیم از طبیعت منطق? استوایی ترسیم کنند، نویسندگان قرن بیستم که ظاهراً رآلیست       ترند ولی تحت تأثیر پی       یر بنوا قرار دارند، تمام وزن? توصیف       های خود را متوجه ماجراهای واقعی یا خیالی       یی کرده       اند که امکان دارد در جنگل، در میان قبیله       های عجیب و کم و بیش افسانه       ای روی دهد، این دو دسته نویسنده، مرا در برابر مقداری سرخوردگی قرار می       دادند که هیچ       چیز قادر به رفع آن نبود، زیرا این       گونه نویسندگان، به هر دسته که تعلق داشتند، گویی نمی       دانستند یا -امری که نمی       توان باور کرد- نمی       خواستند بازگو کنند که امروزه در آن جنگل       های غرق در خلنگزارها و بیشه       های درهم و برهم زندگی را چه       گونه سر می       کنند.