کتاب حاضر به نقد و تفسیر رویکرد زبانی «محمدبن علی ابن عربی» (560ـ638هـ .ق) در عرفان و چگونگی تکوین آن اختصاص دارد. در این راستا، نخست به اختصار به نگاه اندیشمندان پیشین به زبان ابن عربی اشاره شده است. سپس از منظر زبان شناختی به اصطلاحات ابن عربی اعم از موروثی و ابداعی پرداخته شده است. در ادامه پس از ارائة گفت و گوی صوفیانة ابن عربی که از پیشینیان به ارث برده است، چگونگی متحول ساختن زبان صوفیانة موروثی توسط ابن عربی بازگو شده است. در پایان زبان تازة ابن عربی و پیوند آن با شهود بررسی شده است. در واقع، هدف از این مطالعه دستیابی به نظام فکری حاکم بر هستی و زبان ابن عربی است. بدین ترتیب ابن عربی انسانی یگانه است که حیات معنوی عارف را از اعماق درون به آفاق بیرون سوق داد و زبان عرفان را از زبانی درونگرایانه و شهودی به زبان وجودی تبدیل کرد.