پزشکی هسته ای استفاده از مواد رادیواکتیو برای تشخیص و درمان بیماری ها است. این شاخه از علوم از سال 1934 به وسیله ی F. joliot و I.cari ابداع گردیده است. با کشف و تولید موارد رادیواکتیو مصنوعی متنوع تر، این علم نیز گسترش و توسعه زیادی یافت. همراه با گسترش تولید مواد رادیواکتیو متنوع، تجهیزات و دستگاه های پیچیده تر و پرقدرت تر، آشکارسازها و... پزشکی هسته ای به صورت یک رشته ی تخصصی پزشکی در مجامع علمی جای خود را باز کرد و بسیاری از بیماری های ناشناخته با این روش شناسایی شدند. تجهیزات مورد استفاده در پزشکی هسته ای دارای نحوه ی عمل متفاوتی هستند. نحوه ی کار و عمل این تجهیزات بستگی به نوع ابعاد آشکارساز، بخش الکترونیک و سیگنال پروسسینگ آن، کلیماتور، شیلد و نوع سیستم نمایش آن دارد. طراحی و نحوه ی کار سیستم ها، تعیین کننده شیوه ی کار و آزمایشی است که با یک سیستم می توان انجام داد. در کتاب حاضر نخست در خصوص مبانی فیزیک پزشکی هسته ای بحث شده و سپس به تجهیزات مورد استفاده در بخش های پزشکی هسته ای و مشخصات و پارامترهای اساسی این دستگاه اشاره گردیده و در پایان کاربردهای کلینیکی آن ها آورده شده است.