سپاس خدایی را که اول است و پیش از او اولی نبود و آخر اوست و پس از او آخری نباشد. خدایی که دیده های بینندگان از دیدنش ناتوانند و اندیشه های وصف کنندگان از عهده وصفش برنیایند. به قدرت و توانایی خود آفرید گانرا آفرید. و آنان را به اراده و خواست خویش بوجود آورد بی آنکه از روی مثال و نمونه ای باشد. سپس آنانرا در راه اراده و خواست خویشتن روان گردانید، و در راه محبت و دوستی خود، و از رزقی که عطا فرموده هر جانداری را روزی معلومی قرار داده است. پس از آن برای او در زندگی مدتی معلوم تعیین و پایانی معین قرار داده که با روزهای زندگیش به سوی آن پایان، گام برمی دارد، ... تا چون به پایانش نزدیک شود... او را به آنچه خوانده از پاداش سرشار یا کیفر ترسناک خود فرا گیرد. و این جزا با عدالت و درستی از اوست... نعمتها و بخشش هایش پی در پی است از او نپرسند آنچه را که بجا می آورد و از دیگران باز پرسند... و سپاس خدای را که خویشتن را بما شناسند و شکر و سپاس خود را به ما الهام نمود.