نمی‌دونم چرا، ولی بهم حس مدرسه‌ی دوره‌ی اول دبستانم رو می‌داد. 
و دلیلی که باعث شد تا آخرش بخونم هم این بود. 
------
کتابی که دارم، برای سال 69 هست و 271 صفحه‌ست. انگار چاپ جدیدش 260 صفحه‌ست. اون یازده صفحه چی شده؟ .-.
          

            بسم الحق؛
بدون اغراق، این رمان یک دوره کلاس آموزشی داستان نویسی برای نوجوانان است و من این درس‌ها را از جناب «دویونگ» آموختم:
1. حضور دست‌کم یک قهرمان نوجوان الزامی است.
2. این قهرمان در سرتاسر رمان باید در تلاش برای رسیدن به هدفی مشخص باشد.
3. دغدغه و هدف قهرمان باید برای مخاطب ملموس، جذاب و با توجه به توانایی قهرمان قابل دسترسی باشد.
4. اشاره به موضوعاتی مانند تفاوت نسل‌ها که دغدغه‌ی مشترک بیشتر نوجوانان است باعث همراهی بیشتر مخاطب با داستان می‌شود.
5. وجود کنش فیزیکی در رمان جوان تقریباً واجب است و بسنده کردن به بیان مسائل احساسی نمی‌توان رمان نوجوان را پیش برد.

پ. ن: با وجود همه‌ی ویژگی‌های خوبی که درباره‌ی این رمان گفته شد و نشد، اشاره به نقاط ضعف این رمان هم ضروری است. مانند: تعدد زیاد شخصیت‌ها که برای مخاطب نوجوان ایجاد سردرگمی می‌کند و یا توصیف‌های گاه طولانی و ملال‌آور که حتی مخاطب بزرگسال را هم خسته و دل‌زده می‌کند. چه برسد به مخاطب نوجوان کم‌طاقت!