فلسفۀ  دین در مغرب زمین تا این اواخر کاملا در بینش های سنت یهودی ـ مسیحی عمل کرده است. مسائل دینی به معنای مسائل توحید و یکتاپرستی بوده اند: این که چگونه، از مجرای امکان و احتمال ثابت کنیم که باور به وجود خداوند امری منطقی است، یا این که چگونه با معارضاتی که از ناحیۀ  فلسفۀ  زبان شناختی جدید و  علم در مقابل خداباوری مطرح شده، برخورد کنیم و... فلسفۀ  دین در اصل عبارت است از فلسفه (یا فلسفی اندیشی در باب) همۀ  اشکال دین؛ و نه فقط دینی که خود انسان به آن عمل می کند و یا این که بر ضد آن موضع دارد. از این رو، در غرب انفجار اطلاعات دربارۀ  تاریخچه  و پدیده شناختی ادیان بعد از جنگ جهانی دوم، اندک اندک موجب وسوسه و یا به چالش کشیدن فلسفۀ  دین شد. مطالب کتاب حاضر، برای یک فیلسوف در این دنیای فکری جدید، بیش تر جنبۀ  راهیابی دارد. نویسنده در کتاب، در مسیر پلورالیسم دینی مضمونی را پایه ریزی می کند که پیش از آن در قالب اصطلاحات سنت دینی یهودی ـ مسیحی مطرح و آن مفهوم "معرفت دینی" ویتگنشتاین در تحلیل تجربه و ایمان دینی است.