کتاب حاضر در پی آن است که سروده های سه تن از شاعران زن ایران، ژاله قائم مقامی، سیمین بهبهانی و دکتر طاهره صفارزاده را از دیدگاه نقد ادبی زن محور، که از شاخه های نقد ادبی فمینیستی است، مورد کندوکاو قرار دهد. مطابق این دیدگاه، نوشته های زنان تجربه های ایشان را در فرهنگ های مختلف بازتاب می دهد؛ تجاربی که با زندگی و تجارب مردان متفاوت است و از طریق تحلیل نیروهای فرهنگی و اهمیت و ارزش نقش های زنان در یک جامعه خاص به بررسی این موضوع می پردازد که جامعه به چه طریق در شکل گیری درک و فهم زن از خود، جامعه و دنیایش تأثیر می گذارد.