در داستان حاضر بخشی از زندگی حسین محمدزاده صدیق، معروف به «حسین دوزگون» بیان شده است؛ او را در دورۀ دبیرستان به خاطر علاقۀ زیاد به شعرشاعر صدا می زدند. همۀ آرزوی وی فتح قلۀ کوه حوالی محله شان بود. او پس از چند ماه تمرین، می توانست همۀ دره ها را از بالا ببیند، اما به این راضی نبود و می گفت قله های آرزوی من باید بلندتر از این باشد. او توانست با تلاش و پشتکار، موفقیت های زیادی را در زمینۀ شعر و ادبیات کسب و بسیاری از قله های آرزوهایش را فتح کند.