تا همین سی چهل سال پیش که امواج رادیوئی و تصاویر تلویزیونی به نوازش گوش و چشم خلایق نیامده بود، مردم خسته از تلاش معاش، پسین گرم تابستان و شب دراز زمستان رو به قهوه خانه می آورند تا نقابی از دود چپق بر چهره ی خشونتبار هستی کشند، و بغض در گلو گرفته را با پیاله ای چای فرودهند، و از دم گرم نقالان غمهای زمانه را به فراموشی سپارند. رواج کار قهوه چی ها بسته به کیفیت سخن نقالان بود، و دستمایه سخن این افسانه سرایان مردم پسند هم داستانهای شاهنامه.