یادداشت‌های زهرا سادات گوهری (135)

          حقیقتش من کلا به مبحث زاویه‌‌ی دید علاقه‌ی خاصی ندارم. انگار توی وجودم یه دستگاه خودجوش هست که خود به خود تشخیص میده چه زاویه‌ای برای نوشتن خوبه. ولی با این حال، این کتاب، کتاب خوبی بود. هر چند موقع خوندنش یه حالت مثل خوندن کتاب درسی بهم دست می‌داد. 🥲😂
البته چون درباره‌ی زاویه‌ی دید هست اطلاعات خوبی هم درباره‌ی شخصیت پردازی میده.
در کل به نظرم برای کسی که حسابی توی شخصیت پردازی و تشخیص زاویه‌‌ی دید مناسب ضعیفه، مناسبه. 
فقط ای‌کاش درباره‌ی زاویه‌‌ی دید دوم شخص هم بیشتر توضیح میداد. خیلی بده که چون صرفا طرفدار نداره، توضیحات خاصی درباره‌ش ارائه داده نشده بود!
        

          بسم الله الرحمن الرحیم 

مستاجر وایلدفل هال... یا زنی که مجبور شد خودش را از منجلاب بدبختی‌ها و دشواری‌ها نجات دهد... زنی که علیرغم تمام سختی‌هایی که کشیده بود؛ باز هم مقاوم و استوار ماند؟!...
_________
حرف زدن راجع به این کتاب سخت است. خیلی سخت! اولین بار که در کتابخانه دیدمش چشمانم برق زد"اوه، یه کتاب کلاسیک... اون هم از نوع قطورش!". با خودم گفتم که لابد این کتاب هم مثل کلاسیک‌های دیگر_غیر موارد معدود_ است که فقط می‌خوانی‌شان تا خوانده شوند. و سرت را بالا بگیری و بگویی من این کتاب را خوانده‌ام! بله، خیلی‌ها به این دلایل کتاب‌کلاسیک می‌خوانند. اولش فکر کردم که آن برونته قلم کسالت‌آوری دارد_با توجه به مطالبی که درباره‌ی کتاب اگنس‌گری شنیده بودم_ اما باز هم دلم می‌خواست این کتاب را بخوانم. و خدا را شکر که خواندمش! 
من کلاسیک‌خوان قهاری نیستم. ولی معدود کتاب‌های کلاسیکی که خوانده‌ام را خیلی دوست داشته‌ام. و هر وقت هم که می‌شنوم "کلاسیک"، یکی از اولین اسامی‌ای که داخل ذهنم می‌آید، خواهران برونته است. پیش از این تنها بلندی‌های بادگیر را از این سه خواهر خوانده بودم، تک‌کتاب امیلی برونته... ولی می‌توانم بگویم که قلم آن برونته را هم دوست داشتم، خیلی خیلی دوست داشتم. و خوشحالم که قبل این از شارلوت کتابی نخوانده بودم، تا انتظاراتم از خواهر کوچکش زیاد نشود.
خلاصه‌ی داستان، مربوط می‌شود به مرد جوانی به اسم گیلبرت مارکهام. گیلبرت از آن جوان‌هایی‌ست که غرق خوشی‌ها و آرزوهای آن دوره هستند، و به همسایه‌ی نزدیکشان، الیزا میلوارد دل بسته است. تا اینکه خبر می‌رسد عمارت وایلدفل هال که مدتی پیش متروکه و بی‌سکونت رها شده، صاحب جدیدی پیدا کرده. خانم هلن گراهام، و پسر کوچکش، آرثر. (در واقع آرتور).
خانم گراهام زنی خشک و رسمی است، علاقه‌ای به معاشرت با دیگران ندارد، و گویی او و پسرش در حفاظی قرار دارند که آنها را از دیگران جدا می‌کند. گیلبرت در ابتدا چندان علاقه‌ای به خانم گراهام ندارد، تا اینکه به رسم همیشگی کتاب‌های کلاسیک، یک دل نه صد دل به خانم گراهام دل می‌بندد! اما خانم گراهام شبیه دیگر زنان نیست، او مرزی دور خود کشیده که نمی‌گذارد هر کسی به آسانی از آن عبور کند... و با هرکسی تعامل ندارد. نمی‌گذارد مردی دلش را به دست آورد، یا زنی تلاش کند تا با او هم‌صحبت شود.
و به همین خاطر هم شایعات پشت سرش وجود دارد، شایعاتی‌ هولناک. و این شایعات و اتفاقات دیگری باعث می‌شوند گیلبرت در علاقه‌ و دلبستگی و حمایت خود از خانم گراهام شک کند.
 اما طی اتفاقاتی، دست‌نوشته‌ها و خاطرات قدیمی خانم گراهام به دست گیلبرت می‌رسد. و داستان از این جا شروع می‌شود. از جایی که گیلبرت می‌فهمد شایعات پشت سر خانم گراهام شاید حقیقت نداشته باشند، و شاید پای مسائلی دردناک‌تر و هولناک‌تر در میان باشد...

اما در مورد احساس من نسبت به کتاب...
اول از همه آن برونته هم مثل خواهرش امیلی در بلندی‌های بادگیر، یک زاویه‌ی دید عجیب را انتخاب کرده بود! و آن زاویه‌ی دید، ششصد صفحه نامه‌ی بدون کم و کاستی و همراه با جزییات فراوان از طرف مردی جوان به شوهر خواهرش بود! که چندین صفحه‌ی ناقابل هم متعلق به فردی دیگر بودند، خاطرات زنی دیگر. و این زاویه‌ی دید عجیب بود. و صادقانه بگویم، اگر برونته زاویه‌ی دید دیگری را انتخاب می‌کرد، بهتر می‌نمود. چون عجیب است که مردی بعد سال‌ها همچین خاطراتی را، همراه جزئیات گفت‌وگو ها، به خاطر بیاورد. اما خاطرات هلن را خیلی‌ دوست داشتم. و قطعا هم بهتر از آب درآمده بود، به هرحال از آنجایی که نویسنده زن است، خاطرات و احساسات یک زن را هم بهتر به تصویر خواهد کشید. اما زاویه‌ی دید به نحوی نبود که باعث شود کمتر از چهار ستاره را به این شاهکار بدهم.
در میانه‌ی داستان به این فکر افتادم که شاید اگر هلن گراهام در دنیای مدرن زندگی می‌کرد، یک فمینیست می‌بود. و وقتی که درباره‌ی داستان تحقیق کردم، متوجه شدم که خیلی‌ها از این کتاب به عنوان داستانی فمینیستی یاد می‌کنند. البته هلن و اعتقاداتش تفاوت خیلی زیادی با این روش زندگی داشتند، ولی شخصیت او به طرز جالبی با همه‌ی شخصیت‌های کلاسیک مونثی که می‌شناسم تفاوت داشت. با کاترین در بلندی‌های بادگیر، الیزابت بنت در غرور و تعصب، الینور و ماریان در عقل و احساس... شخصیت هلن شخصیتی متمایز و خاص بود. شخصیتی قوی، با اعتقادات و باورهایی قوی. هلن به مقدسات باور زیادی داشت و هرجای داستان که در تنگنا قرار می‌گرفت، از خدا طلب کمک می‌کرد. در کتاب هم اشارات زیادی به انجیل و مقدسات مسیحیان می‌شود... و برایم جالب بود که این باورها شباهت زیادی به باورهای مسلمانان هم داشت!
 و علاوه بر آن، اینکه هلن عقلش را به احساسش برتری داده بود، برای من خواننده مورد احترام و جالب بود. اینکه نویسنده به خوبی نشان داده بود چگونه سختی‌های زندگی کاری کردند تا دختری که زمانی آرزوهای دور و دراز، شخصیتی احساساتی و خوشحال داشت، تبدیل به زنی منطقی، عاقل و مجرب شود. 
شخصیت‌پردازی کتاب هم به شدت قوی بود. و انتقال احساسات! پابه‌پای گیلبرت و هلن غمگین می‌شدم، می‌خندیدم، عصبی می‌شدم، شوکه می‌شدم. و این را به خاطر زیباتر شدن یادداشتم نمی‌گویم... بلکه واقعا این چنین بود! موقع خواندنش، لذت زیادی می‌بردم. به شدت زیاد. زیرا شخصیت هلن و ماجرایش آنقدر غمگین و در عین حال پرکشش بود که نتوانم کنارش بگذارم. و همچنین نمی‌خواستم بیشتر بخوانم، از ترس تمام شدن، یا شاید هم از بابت اینکه تمام سلول های بدنم به خاطر رفتار شخصیت‌های‌ منفی حرص و جوش می‌خوردند. موقع خواندن پنجاه صفحه‌ی آخر، جدا قلبم تند تند می‌زد و مانده بودم که این داستان به کجا ختم خواهد شد... از آنجا که خواهر دیگر آن برونته، امیلی، عشق را موجودی سیاه و هیولایی وحشتناک به تصویر کشیده بود،  امید زیادی نداشتم خواهرش هم مثل او از عشق تصویری دردناک نساخته و خواننده را ناراحت نکند، و در تمام مدت هیجان‌زده بودم تا ببینم قصه‌ی هلن به کجا ختم خواهد شد. حالا برای اینکه بفهمید آن برونته هم مثل خواهرش بود یا خیر، خودتان کتاب را بخوانید و این مسئله را کشف کنید:)
و اما دوباره درباره‌ی زاویه‌ی دید، از نظرم ششصد صفحه برای یک نامه خیلی زیاد باشد. دوست داشتم بدانم هالفرد بعد خواندن آن ششصد صفحه چه حالی داشته. درباره‌اش به رز چه چیزی گفته. 
و خلاصه که این کتاب تجربه‌ی شیرین و در عین حال متمایز از تجربه‌های دیگر کلاسیک‌خوانی بود. و الان هم به شدت مشتاقم تا بروم سراغ کارهای شارلوت برونته، و اگنس‌گری از آن برونته. ای‌کاش امیلی‌هم کتاب دیگری می‌نوشت. ای‌کاش آن برونته آنقدر زود جانش را از دست نمی‌داد تا باز هم می‌نوشت... و از نوشته‌های‌خاص و زیبایش لذت می‌بردیم! حیف که این‌ها همه آرزوست.
        

          جلد دوم مجموعه، یکم کسل‌کننده شروع می‌شه، ولی هرچی جلوتر می‌ره، هیجان انگیزتر می‌شه.
از نکات مثبت می‌شه به روان بودن قلم نویسنده اشاره کرد، و اینکه غافلگیری‌های (پلات توییست) خوبی داشت نسبتا. 
اما نکات منفی‌... خب باید بگم که به شخصه دوست داشتم روابط پیچیده‌تر و ... عمیق‌تر باشن! دوست داشتم نویسنده روی این دسیسه‌چینی‌ها و توطئه‌هایی که برای برکناری شاهزاده انجام می‌شد، و خیلی چیزهای دیگه، رابطه‌ی جارون و دوستانش، رودین، توبیاس، فینک، ایموجین و... بیشتر مانور بده.
دنیاپردازی‌ش هم ایراداتی داشت. به شخصه دوست داشتم درباره‌ی کارتیا بیشتر بدونم. 
ولی باز هم نسبت به جلدهای قبلی بهتر بود. طوری بود که امتیاز بیشتری بهش بدم. در کل برای رده‌ی سنی نوجوان کتاب خوبی می‌تونه باشه. و غافلگیری های خوبی هم داشت. و با وجود شخصیت‌پردازی متوسط، از شخصیت جارون خوشم اومد.
ترجمه‌ش هم نسبتا خوب بود... 
جلد سه رو که خوندم، امتیاز واقعی‌م رو بهش می‌دم:)
        

          بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم

بخش دوم جلد اول رو دوست داشتم.
این بخش درباره‌ی دانشگاه رفتن کوئوته، و به آرزویی که در کودکی داشت، بالاخره می‌رسه!
کوئوت شخصیت عجیبی بود. کلا شخصیت پردازی های این کتاب رو دوست داشتم. 
ولی، یه مشکل اساسی داستان از‌ نظرم اسامی به شدت زیاد و موضوعات پیچیده‌ی مربوط به درس‌های کوئوت بود که توضیح چندان زیادی درباره‌شون داده نمی‌شد!
ولی غیر از اون‌ها، نوع روایت داستان رو خیلی دوست داشتم. خیلی خیلی. در واقع قلم راتفوس خیلی‌ جذاب بود. و اینکه وقتی وقایع‌نویس دست از نوشتن برمی‌داشت، حس می‌کردم منم توی اون مهمون‌خونه و در حال گوش دادن به داستان بودم. و انگار یه شوک ناگهانی بهم وارد می‌شد، چون داستان گذشته قطع و به زمان حال برمی‌گشت.  واقعا اینطوری بود که با خودم می‌گفتم: فقط یه فصل دیگه!
با وجود دنیا پردازی عجیب و غریب پیچیده‌ش، که متاسفانه توضیحات کمی راجع به عناصر تخیلی اون دنیا داده بود، از صحنه‌پردازی‌ها خوشم اومد. 
و فکر نمی‌کردم توی این کتاب مجبور باشم استادهای رومخ و بچه‌قلدرهای نوجوون زورگوی پولدار رو تحمل کنم و فکر می‌کردم قراره از خوندن تجربه‌های کوئوت توی آرشیو لذت ببرم، که استاد هیم و آمبروز عزیز (خیلی عزیز☺) از راه رسیدن.
یه بخش‌هایی‌ش خیلی خوب بود. مخصوصا اونجایی که کوئوت سر کلاس هیم درس داد. موقع خوندنش می‌خندیدم!😂 خیلی خیلی خوب بود. و جواب دادن‌هاش به آمبروز که خیلی عالی‌تر بود.

و خب ترجمه‌ش خوب بود. یعنی به نظر من خوب بود. ترجمه‌ی آذرباد رو نخوندم، نمی‌دونم چجوریه. ولی ترجمه‌ی نشر بهنام خوبه و به نظرم اگه حق کپی‌رایت هم داشت، خیلی عالی می‌شد.
نظر مفصل‌تری برای بخش آخرش میذارم:))

پ‌.ن: موفق شدم کل شب رو بیدار بمونم و تمومش کنم. و این کتاب یکی از عبادت های‌ من در سحرگاه ماه رمضان بود 😂 
پ.ن۲: به نظرم این عکس حس کتاب رو تا حد خوبی نشون میده. 
        

          بسم الله الرحمن الرحیم 


مجموعه‌ای از داستان های برام استوکر. 
خوندنش برام خیلی جالب بود، و خوشحالم که قبلش اثر معروف نویسنده یعنی "دراکولا" رو نخونده بودم، چون باعث شد انتظار خیلی زیادی ازش نداشته باشم. 
بعضی از قسمت‌ها انتقال حس خیلی خوبی داشت، قشنگ استرس و ترس رو منتقل می‌کرد، می‌تونستی خودت رو جای شخصیت ها تصور کنی. ولی بعضی از داستان‌هاش خیلی ضعیف بود. یا مضمون و طرح مشخصی نداشت. مشخص نبود که چه اتفاقی افتاد، دقیقا چی شد، و ... 
مثل داستان اول که اسمش هم‌نام کتابه، "مهمان دراکولا". که طرحش و کلیت داستان برای من مبهم و نامشخص بود.
اما از اون داستان هایی که عناصر ماورایی و خیالی داستان رو با اتفاقات روزمره ترکیب می‌کرد خوشم اومد. انگار یه مرز باریکی بین خیال و واقعیت بود که سعی می‌کرد ردش کنه. پایان های داستان‌هاش منطقی بودن. و جذاب. 
از بین همه ی داستان ها، "بانوی سرخ پوست" برام خیلی جذاب بود. 🫠🫠
در کل جالب بود.. دوست دارم با ادبیات وحشت و گوتیک بیشتر آشنا بشم :))) چون کم کم دارم به این نتیجه می‌رسم این سبک برام جالبه.
 این کتاب هم برای این خوندم که یه آخر هفته م به دیدن و خوندن پرونده جنایی گذشت (و کمی هم از این پرونده های ماوراءالطبیعه و ..😂) و دنبال یه کتاب بودم که قشنگ وحشتم کامل بشه😵‍💫 
خب این کتاب هم تا حدی که می‌تونست این کار رو کرد. یک سری از داستان‌هاش ضعیف بودن ولی در کل، جذاب بود. و دراکولا از همین نویسنده قطعا توی‌ لیستمه برای خوندن...
همین:)

پ.ن: عکس بالا کمی حس کتاب رو منتقل می‌کنه، کمی!
        

          در واقع این کتاب به صورت هدیه به دستم رسید و اولش اینطوری بودم که ای وای کتاب کودک.(در حال حاضر با کتاب کودک زیاد نمیتونم ارتباط برقرار کنم).
ولی وقتی خوندمش یکم جذاب شد برام. نمیدونم چرا ولی یاد مجله های رشد دوره‌ی دبستان می‌افتادم با خوندنش:) مخصوصا اینکه دستور پخت غذاها رو هم توی پلنرش داشت. ولی با شخصیت‌ها و ماجراهاشون ارتباط خاصی برقرار نکردم.
در کل که به درد سن من نمیخورد قاعدتا😅 ولی برای بچه های کم سن و سالی که تازه به تکلیف رسیدن گزینه‌ی مناسبیه، چون ترغیبشون می‌کنه تا روزه بگیرن. و کلا روزه گرفتن رو براشون شاید کمی هیجان انگیز کنه...
        

          چی بگم؟ خودمم نمیدونم.
نمیخوام الکی به و به و چه چه بکنم از کتاب. چون صادقانه بخوام بگم، داستان اصلی کتاب برای من جذابیتی نداشت و این نوع روایت نویسنده بود که داستان رو جذاب می‌‌کرد...
اینکه چجوری به داخل روح و ذهن شخصیت اصلی داستان نفوذ می‌کرد و باعث می‌شد به شکل یک انسان واقعی ببینیش. انسانی که روح داره، جسم داره و صرفا یک تکه مقوا نیست... احساسات یه آدمیزاد واقعی رو داره ... و بعدش هم روایت و زاویه ی دید که انگار حس می‌کردی اون شخصیت امانت فروش جلوت نشسته و داستان رو برات تعریف می‌کنه. 
اگه داستان متاسفانه برام لو نمی‌رفت به خاطر اون شوک و پایان‌بندی جالبش امتیاز بیشتری می‌دادم. و همچنین یه جاهایی برام گنگ و مبهم بود..
 اولین کتابی بود که از‌ داستایفسکی خواندم و آخرینش نیست... و فکر می‌کنم کتاب مناسبی رو برای شروع انتخاب کردم.
نمیدونم موقع مناسبی هست برای خوندن آثار دیگه‌اش یا نه. ولی به هرحال، قراره یه روزی بخونمش. حالا الان یا چندسال دیگه...نمیدونم.
        

          _بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم_

خب،چیز خاصی برای گفتن وجود ندارد. جز اینکه جادویی‌ترین چیزی که در جهان وجود دارد، نارنیاست. هنوز هم از جادوی نارنیا‌ شگفت‌زده می‌شوم، بعد تقریبا شش یا هفت سال، هنوز هم پر از زیبایی است. پر از معما و پر از شگفتی. پر از... پر از جادو.
هیچ چیز قرار نیست جای دنیای نارنیا را برای‌ من بگیرد. قرار است تا آخر عمر حسرت بخورم که کمد من یک کمد مزخرف غیر جادویی‌ست و به هیچ جا راه ندارد! حسرت بخورم که کل کمد‌های دنیای ما این‌گونه‌اند. خالی از جادو.
ولی هنوز یک بارقه‌ی امیدی دارم... چون داخل یک خانه... خانه‌ای که اصلا معلوم نیست وجود خارجی دارد یا خیر!... یک کمدی وجود دارد، کمدی که از جنس نارنیاست، وقتی بازش می‌کنی، واردش می‌شوی، اول از همه باید حواس‌جمع باشی در را نبندی. زیرا آدم عاقل هیچ‌وقت در کمد را روی خودش نمی‌بندد(*دوستانی که کتاب را خواندند دلیل استفاده از این نقل قول را می‌دانند*). بعد که واردش شدی، هی عقب عقب میروی و ناگهان می‌بینی یک چیزی دارد گونه‌هایت را قلقلک می‌دهد... دانه هایی سرد و نرم روی صورتت می‌نشینند... اوه خدای من! وارد نارنیا شدی! شاخه‌ی درختهای نارنیا و برفی که همیشه در نارنیا می‌بارد!
ولی آیا یک روزی این کمد را پیدا می‌کنیم؟
نمی‌دانم.
ازش فقط یکی در دنیا وجود دارد، همانی که از جنس خود نارنیاست...

پ.ن: به دومین یادداشت من که محاوره ای ننوشتم خوش آمدید🤦🏻‍♀️😅
        

          چرا اینطوری تموم شددد؟ :(((💔
        

          چقدر قشنگ بود:)
روح رو واقعا درک می‌کردم. استرس‌هاش، فکر‌هاش، وحشت‌هاش. وقتی که مضطرب می‌شد..
کتاب در ظاهر کتاب کودکه، ولی خیلی قشنگ نشون می‌ده که قرار نیست چون آدم مضطربی هستی، تا ابد تنها بمونی. 
قشنگ آدم‌های دچار استرس و اورثینکر رو به تصویر کشیده بود. مکالمه‌های روح‌ها خیلی قشنگ بود:)
در کل خیلی دوستش داشتم. نقاشی‌هاش، دیالوگ‌ و مکالمه‌هاش، و همچنین موضوع‌ اصلی‌ش.
 فکر می‌کردم دوستش نداشته باشم، چون یه مدت خیلی معروف شده بود.
ولی خب در کمال تعجب دوستش داشتم.
        

          بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم 

واقعیتش نتونستم صبر کنم خون به مغزم برسه و یکم دیگه مرورم رو بنویسم، پس الان می‌نویسمش. چون هیجان‌زده‌م.
می‌دونید چیه؟ من حس می‌کنم کورنلیا فونکه یه نویسنده‌ی جادوییه مثل داستان هاشون. انگار ایده‌هاش رو از طریق جادو به دست میاره! انقدر دوست دارم قلم این نویسنده رو.
اصلا چند وقتیه زیاد از اینکه کتاب‌های نوجوان بخونم لذت خاصی نبردم. نه اینکه نخونم، اتفاقا خوندم و امتیازهای مثبتی هم ثبت کردم براشون. 
متاسفانه نویسنده‌های نوجوانی  که قلمشون اینطوری جادو بکنه کمن، یا ایده‌های تکراری دارن. یا زیاده از حد کودکانه می‌نویسن. یه جاهایی‌ش هم برمی‌گشت به احساسات درونی خودم و تمایلم به خوندن آثار کلاسیک و آثار دیگه‌ای که صرفا مختص گروه سنی نوجوان نباشه...
ولی خانم فونکه کاری کرد که کتاب نوجوانی با ژانر فانتزی رو بخونم و لذت عجیبی ببرم ازش! 
حالا داستان شاه دزد چیه؟ 
دوتا پسر به اسم پراسپر و بو گم شدن. مادرشون مرده و اون‌ها باید با خاله‌ی بدجنسی که تصمیم داره بو رو نگه داره و پراسپر رو به مدرسه‌ی شبانه‌روزی بفرسته، سر کنن. این دوتا هم فرار می‌کنن و به یه باند دزدی می‌پیوندن که شامل چهارتا بچه‌ی دیگه‌ست: سیپیو(سردسته، ملقب به شاه‌دزد)، ماسکا، هورنت(تنها دختر گروه) و ریسیو.
اما خاله قصد نداره بچه ها رو ول کنه و پیش کارآگاهی به اسم ویکتور می‌ره تا کمکش بکنه... 
این وسط مسط ها هم چندتا پیچش داستانی خفن و یه سری معماهای باحال بود که داستان رو خیلی بهتر می‌کرد.
شاید خیلی‌ها با شخصیت پردازی‌ها حال نکنن. اما من دوستشون داشتم. تک تکشون رو. به خصوص، به خصوص سیپیو رو. سیپیو خیلی شخصیت عجیبی بود. اولش که وارد داستان شد حالم ازش بهم می‌خورد. حس و حال این بچه قلدرهایی رو می‌داد که توی فیلم های تینیجری(نوجوانانه) آمریکایی هستن و میخوان بگن من از همه بهترم، ولی ... ولی نه... اینطوری ها هم نبود. هرچی جلوتر رفت شخصیت جالب تری پیدا کرد و می‌تونم بگم شخصیت موردعلاقه ‌م‌ شد. و تا مدتها هر ماسکی من رو یاد سیپیو می اندازه...
صحنه پردازی و تعلیق هم عالی بود. همه‌ش جایی که انتظار نداشتم شوکه‌م می‌کرد... 
توصیفاتش هم به حد کافی بود. نه انقدر کم بود که ندونی الان باید دقیقا چی رو تصور کنی، نه انقدر زیاد که دلتون رو بزنه...
پایان‌بندی‌ش رو نمی‌تونم بگم دوست داشتم یا نه. واقعا نمی‌تونم:(((( 
هم خوب بود، هم بد بود. یه حالتی بود دلم میخواست ادامه پیدا کنه... 
دوست داشتم برخی سوالات بی جواب نمونه... نه برای شخصیت ها و نه برای من...(منظورم اون‌هایی هست که شخصیت ها نتونستن کشفش کنن یا...)
اما در کل سیر تحول شخصیت‌ها و ‌... انقدر جذاب بود که پنج ستاره رو میدم🙂...
راستی یه اقتباس سینمایی هم داره، البته من ندیدمش و نمیدونم در چه حد وفاداره به کتاب...

فکر نمی‌کردم بخونمش. ولی خوندمش و الان راضی ام از خوانشش. واقعا عالی بود.
و حس‌ می‌کنم توی سن مناسبی خوندمش و این خوشحالم می‌کنه. شاید اگر چند سال دیگه می‌خوندمش همچین لذتی نمی‌بردم.
خلاصه خیلی دوستش داشتم. یه تیکه از قلبم واسه همیشه توی سینمای استلا، خیابون‌های ونیز، و این داستان می‌مونه، پیش شاه دزد و دوستانش...
        

          بسم الله الرحمن الرحیم 


حدودا هفت_هشت ساله بودم که نارنیا رو برای اولین بار دیدم. من از همون دوران کودکی از داستان‌های فانتزی ای که حس و حال جادویی داشتن خیلی خیلی خوشم می‌اومد. و نارنیا هم همه‌ی انتظارات من رو برآورده کرده بود(به عنوان یه کودک) و من عاشق این فیلم شده بودم. البته قسمت دوم و سوم رو همین پارسال دیدم، با این حال قسمت اولش، یعنی شیر، کمد، جادوگر برام همیشه خیلی خاص و دوست داشتنی بود. نارنیا همون چیزی بود که همیشه آرزوش می کردم. یه دنیای جادویی که از یه راه خیلی ساده می‌تونی بهش دست پیدا کنی: یه کمد! و خب تصور کنید چندباری واقعا کمدم رو چک کردم ولی خب، همیشه فقط با توده‌ی لباس‌ها و خرت و پرت های دیگه مواجه می‌شدم.
چند سال بعد دیدن فیلم‌ها، کتابش رو از نمایشگاه خریدم. قبل اون یه چندباری از کتابخونه گرفته بودمش ولی خب با فیلم خیلی فرق داشت. و هیچ‌وقت کامل نخوندمش. و دنیای کتاب با دنیای فیلم فرق های زیادی داشت که در ادامه می‌‌گم.



و میخوام یه چیزی رو بگم که خیلی اوقات حس می‌کنم فیلم رو از کتاب بیشتر دوست دارم. یا شاید واقعیت اینه خیلی چیزها رو نتونستم به طرز درستش با کتاب حس کنم(و شاید بالعکس).لوسیِ کتاب برای من صرفا یه وسیله بود برای کشف کمد، ولی لوسی ای که توی فیلم دیدم یه شخصیت خیلی تاثیرگذار تر بود. اما خب توی کتاب هم تاریخچه‌ی یه سری چیزها رو توضیح داده که توی فیلم نبود.
ولی در عین حال کتابشم دوست دارم. در کل برام پنجاه پنجاهه. یه سری چیزها در فیلم خوب بود و یه سری چیزها در کتاب. 
و اینطوری هم نیست که با این حرفم کتاب بره زیر سوال. این کتابیه که به عنوان فانتزی کودک و نوجوان شناخته میشه و طبیعیه یه سری انتظارات رو نمیتونه برآورده کنه. مثلا خیلی ها هستن چون تالکین و لوئیس با هم دوست بودن، آثار این دو نویسنده رو مقایسه می‌کنند با هم. چرا دروغ، خود من هم این کار رو کردم. ولی توجه داشته باشید نه سبکشون به هم میخوره(هردو توی یه سبک متفاوت از زیرشاخه های فانتزی ان.) و اینکه داستان لوئیس هم برای بزرگسال نیست قاعدتا. ولی کتابی هست که اگه با پیش فرض نثر ساده و روان برید سراغش قطعا انتظاراتتون رو برآورده میکنه و یا حتی بیشتر از اون. من برای تالکین احترام خیلی خیلی زیادی قائلم و حتی طرفدارشم، ولی نارنیا برای من جذاب تر از ارباب حلقه ها بود. یه شباهت های جالبی بینشون هست، مثلا حلقه ها نقش مهمی تو هردوشون دارن، یا اینکه هم سرزمین میانه و هم نارنیا با یه نغمه آغاز و ایجاد شدن، و شباهت های بامزه ی دیگه، مثلا نثر هردوشون یه جاهایی طنز باحالی داره. ولی نارنیا رو بیشتر دوست دارم چون جز جرقه های اولیه بود برای علاقه‌ی من به فانتزی و لذتی که از دیدن فیلم و یا خواندن کتابش بردم رو نمی‌تونم با چیزی عوض کنم‌.
و چیز دیگه ای که در سری داستان های نارنیا جالبه برام، نماد هاست. بله نماد ها. لوئیس از یه سری داستان های مذهبی مربوط به مسیحیت استفاده‌ی جالبی میکنه، مثلا اسلان برای خیلی‌ها یادآور خدا یا مسیحه. یه جاهایی این شباهت ها خوبه یه جاهایی هم نه. البته برای من اینطوریه. مثلا من خوشم نمیاد از اینکه یه شیر نماد خدا باشه. چیز قشنگی نیست و خیلی چیزهای دیگه بود که بشه جای خدای داستان گذاشت. مثلا اینکه یه شیر از آدم ها برتره و ازش اطاعت میکنن، عجیب غریبه. 
ولی نثرش واقعا عالی بود.
 برعکس تالکین بزن بکوب میره جلو و حوصله تون سر نمیره. انگار لوئیس برعکس تالکین با توصیف میونه‌ی خوبی نداره. که جز تفاوت های مهمشونه.  البته که بازم  در کل این دوتا اثر کاملا متفاوتن که به نظرم جای مقایسه نداره. 


شخصیت پردازی قطعا جای کار داشت.
 یه جاهایی هم کارهای شخصیت ها باور پذیر نبود. به عنوان یه پسربچه‌ی لندنی تو حدود یک یا دو قرن پیش خیلی عجیبه که برگردی به یه ساحره که تو عمرت ندیدیش و ۲۸۲۸۸۲ برابر تو قد و هیکلشه بگی سلام! ما از یه دنیای دیگه اومدیم. 
یا خب خیلی عجیب بود پلی بعد اون همه ماجرا رفت خونه شون 🗿 بدون کنجکاوی خاصی.
یا چند مورد دیگه هست بگم داستان لو میره پس هیچی. 

اما نکات مثبتی هم داشت. مثلا دنیای جالبی ساخته و پرداخته بود که خیلی دوستش داشتم. نارنیا‌ برای من از هاگوارتز و سرزمین میانه و ... دوست داشتنی تر بود. 
همه چیز رو هم به قدر کافی توضیح میداد و در جاهایی که باید، هیجان و تعلیق رو به خوبی وارد میکرد.


ولی اگه از همه و همه‌ی این ها بگذریم، من نارنیا رو خیلی خیلی دوست دارم. حتی از هری پاتر هم شاید بیشتر. نارنیا برای من یه تجربه ی خیلی شیرین و دوست داشتنی بود و مطمئنا این کتاب رو با وجود همه‌ی ایراداتش معرفی و پیشنهاد می‌کنم به همه❤️‍🩹
و در آخرم اینکه پنج ستاره ی طلایی طلایی برای نارنیا _دوباره میگم با همه ایراداتی که گفتم_
پ.ن: یادداشت رو با سختی نوشتم، دوست نداشتم از نارنیا بد بگم ولی خواستم عدالت رو رعایت کنم 😂:)
پ.ن۲: اگر خدا بخواد واسه‌ی جلد دوم یه یادداشت خیلی خیلی بهتر و احساسی‌تر می‌نویسم. 
        

          بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم 

فکر نمی‌کردم یه روزی فانتزی‌ای بخونم که دنیاش بیشتر از ارباب حلقه ها گیجم کنه!
واقعیتش تصمیم دارم بیشتر حرف‌هام رو بذارم واسه بخش سومش... فقط یه چیزهایی رو میگم که به نظرم مهمه.

می‌دونید از اون دست کتاب‌هاییه که انگار همه شخصیت ها میدونن دارن چی‌کار می‌کنن غیر خواننده! البته این مشکل فقط در اوایل کتابه و تا یکم بعدش، حدود صفحه‌ی صد و ... درست می‌شه. 
نکته‌ی مثبت و مهم ترین نکته‌ش شخصیت پردازی شه که هر شخصیتی تاثیر خودش رو در داستان داره و این خیلی جالبه برام. 
دنیا پردازی‌ش خیلی گیج‌کننده‌ست. ای‌کاش مثل ارباب حلقه ها یا کتاب‌های دیگه‌(مثلا سیلماریلیون یا شمشیر کایگن) یه نقشه‌ای از دنیای کتاب وجود داشت. نویسنده فقط اسم شهرها رو آورده بود و تمام... انتظار داشتم راجع به اسطوره هاش توضیح بیشتری بده... مثلا تهلو... و من هنوز نفهمیدم آلف کیه... همه چیز تا حدود زیادی برام مبهم بود.
ولی روایت جالبی داشت و من رو یاد کتاب "بارتیمیوس" می‌انداخت. میدونین ناتانیل توی کتاب بارتیمیوس خیلی شبیه کوئوت بود... و این تشابه برام یادآور دوران خوشی بود که با خوندن بارتیمیوس گذروندم:)
کوئوت شخصیت عجیبی بود و نکته‌ی مثبتش این بود شخصیت بزرگسالش با شخصیت دوران کودکی‌ش فرق داشت. شبیه برخی کتاب‌ها نبود که طرف توی پنجاه سالگی‌شم باز با ده سالگی‌ش نه از نظر شیوه‌ی روایت و نه خصوصیاتش فرقی نداره.
اون بخش‌هایی که داستان در‌ داستان می‌شد خیلی باحال بود و از داستان‌های اسکارپی خوشم می‌اومد. امیدوارم توی جلدهای بعدی روی این افسانه ها و داستان ها مانور بیشتری داده بشه، مثل داستان لانری یا داستان های تهلو...
خلاصه که بد نبود. باورم نمیشه در یک شبانه روز تمومش کردم!(این کاربر تصمیم گرفته چشمانش را از دست بدهد)
        

          بسم الله الرحمن الرحیم 


یکی از مشکلات نویسنده های معروف اینه که اکثر آثارشون تحت تاثیر اثر معروفشون قرار میگیرن و برای همین به عنوان آثاری ضعیف یا نه چندان جالب شناخته میشن. این در مورد  خانم رولینگ و ایکه‌باگ هم کاملا صدق می‌کنه که همه با هری پاتر مقایسه‌ش می‌کنند. اما هر کتابی رو باید در چهارچوب خودش سنجید. و این کتاب رو باید با پیش‌فرض کتابی مختص کودک و نوجوان مطالعه کرد، چون واقعا هم همینطوریه. این کتابیه که جی کی رولینگ در دوره‌ی کرونا و برای کودکان منتشرش کرده. 

سبک این کتاب هم با کتاب هری پاتر کلا متفاوته. 

_این کتاب داستان سرزمینی به اسم کورنوکوپیا رو روایت می‌کنه که به خاطر چیزهای خیلی خوبی معروفه، مثلا انواع غذاها و شیرینی‌های خوشمزه و...
فردی به اسم فرد شاه بر کورنوکوپیا حکمرانی می‌کنه. فرد مردی ترسو و بزدله که در واقع سرزمینش به دست لرد فلاپون و لرد اسپیتل ورث، دو مشاور همیشگی‌ش حکمرانی میشه نه خودش! و همه‌ی تصمیماتش تحت تاثیر حرفهای این دو نفره. به خصوص اسپیتل ورث.
یه افسانه ی خیلی معروفی توی کورنوکوپیا هست به اسم ایکه‌باگ. ایکه‌باگ، هیولایی شیطانی که مردم رو میخوره و ...
طی یه اتفاقات مهمی که اگه بگم داستان لو خواهد رفت، فرد تصمیم میگیره با هیولا مبارزه کنه و...
اما همه چیز خوب پیش نمیره و طی اتفاقات دیگه ای و بر اساس یه دروغ اسپیتل ورث به طور کامل فرد رو تحت تسلط خودش درمیاره و با استفاده از افسانه ی ایکه باگ مردم رو میترسونه تا بهش مالیات و... بدن.

از اون طرف هم داستان دو نوجوان به اسم دیزی داوتیل و برت بیمش روایت میشه که خیلی از اتفاقاتی که نگفتم (به دلیل اسپویل_لو رفتن_) به دلیل فعالیت های این دو نفر اتفاق میفته.
داستان روند کندی در اوایلش داشت ولی از یه‌جایی به بعد ضرب آهنگ خوبی داره و شما رو مشتاق ادامه‌ش می‌کنه.
_شخصیت پردازی ها و روابط بین شخصیت‌ها جای کار داشت. بعضی از شخصیت‌ها، مثلا دیزی برام جالب بودن یا حتی فرد، انگاری دیالوگ ها(مکالمه ها) شون مختص خودشون بود ولی بقیه ی شخصیت ها رفتارهاشون تا حدودی شبیه هم بود.
ولی دنیاپردازی کتاب در حد یه کتاب کودک به شدت عالی بود و حتی شاید اسامی ای که شهرها و... داشتن برای همچین داستانی زیاد هم بود. مثل هری پاتر اسامی و ... خیلی عالی بودن.
پیچش های داستانی خوبی داشت.
قلم روان رولینگ مثل همیشه عالی بود.
ولی باز هم میگم که این کتاب مختص کودک نوجوانه. من سالها پیش این کتاب رو در سن کمتر از الان خوندم و عاشقش شده بودم و حتی یادمه برام یه ابهت خاصی داشت، ولی با حسی که الان دارم تفاوت های زیادی داره.
یه سری چیزهای داستان برام عجیب غریب بود مثلا وجود تفنگ توی یه داستان با فضای قصه های پریان...
ولی خب میشه از این ایرادات گذشت. 
در کل کتاب‌ جذابیه و پیشنهاد میشه.
        

          بسم الله الرحمن الرحیم 

فکر کنم من نه تنها ریدینگ اسلامپ (توقف در خواندن) نشدم بلکه رایتینگ اسلامپ(توقف در نوشتن) هم شدم. 
نه حس و حال مرورنویسی دارم نه هیچی.
ببینید مشکل من با سری آنچه دختران باهوش باید بدانند دو چیز هست: ۱_کودکانه بودن ۲_بیش از حد رویایی بودن.
آخه نمیشه که بلند بشی بری مدرسه یا یه نفر به طور اتفاقی و رندوم دوست بشی بعد دعواتون بشه، یه دعوای بد. بعد با آرامش دعوا رو خاتمه بدید و تا آخر عمر دوست های خوبی بمونید.🗿🗿🗿 اصلا کلا این کتاب یه حالت خاصی داره. بهش چی می‌گن؟ لوس بودن؟ من چندان دوستش نداشتم. صرفا توی یه مسئله ای گیر کردم خوندمش همین. اون بخشی هم که به مشکل برخورده بودم رو این کتاب خیلی خلاصه توضیح داده بود در حالی که خیلی مهمه. اگر کتاب های روانشناسی و دوست‌یابی و آداب دوستی بیشتری دم دستم بود شاید سمتش نمی‌رفتم.
واقعیت رو بخوام بگم زیادی کودکانه‌ست، به درد نوجوانان اصلا نمی‌خوره. البته شاید به شما کمک بکنه، مطلبی که من میخواستم رو چندان توضیح نداده بود ولی بقیه چیزهاش خوب و عادی بود.
ولی چون کمکم کرد تا یه حد کمی، ۳ ستاره.