یادداشت‌های سارا رحیمی (132)

          شعرهای ساده و روان با تصویرسازی خیلی بامزه. 
        

          خیلی دوستش داشتم!
لطیف بود.
مناسب نوجوان 
        

          دربارهٔ سمندر لرستانی.
دغدغه‌ی مجموعه خیلی ارزشمند است و پرداخت و تصویرگری جالبی هم دارد. پیرنگش می‌توانست قوی‌تر باشد اما من دوستش داشتم. 
        

          از جهت ادبی خیلی ارزشمند و پاکیزه ولی از جهت تربیتی رویکرد خوبی ندارد. 
داستان مرغی که کسی از دوستانش کمکش نمی‌کند. در تمام داستان شاکی است و نهایتاً هم نتیجه‌ی زحمتش را با کسی قسمت نمی‌کند.

        

          شاید نظرم نامحبوب به نظر برسد ولی علیرغم ایدهٔ خوبش، خسته‌کننده و انتزاعی و کشدار بود. 
از این کتاب‌کودک‌هایی که بیشتر برای بزرگسال دلبری می‌کنند تا کودک. 
دوستش نداشتم. 
        

          قرار است خوانواده‌ای کرمانی که ساکن تهرانند، میزبان خانواده‌ای اهل غزه باشند. میزبان که زن جوانی است، دیدارها و مصاحبه‌هایش را در خلال یاداشت‌ها و نامه‌هایی برای خواننده می‌نویسد.
مادهٔ خام یادداشت‌ها مصاحبه‌هایی واقعی است که تاریخ فلسطین را از خلال زندگی یک خانوادهٔ فلسطینی روایت می‌کند، ولی تا جایی که دستگیرم شد، شخصیت‌های دو خانواده و مراوده‌شان برای دراماتیزه‌کردن داستان اضافه شده‌اند و واقعی نیستند.
کتاب اطلاعات خوب و پایه‌ای دربارهٔ تاریخ فلسطین به مخاطب می‌دهد و برای مخاطبی که اطلاعی از گذشتهٔ این کشور ندارد، شروع بسیار خوبی است. قلم نویسنده هم خیلی روان و خواندنی رواین کرده ولی حتی مواجههٔ شخصیت اصلی با تاریخ فلسطین و پرسش‌هایش مواجههٔ نوجوانانه‌ای است. 
اما سوالی که اواسط کتاب داشتم هنوز برطرف نشده. چرا نویسنده چنین پلاتی را برای گفتن این قصه به نوجوان انتخاب کرده؟
در همهٔ قصه ما هیچ نوجوان کنشگری نمی‌بینیم. شخصیت‌ها همه بزرگسال‌اند و دغدغه‌های بزرگسالانه دارند. مثلاً شخصیت اصلی باردار است و نگران اینکه فرزندش مبتلا به سندروم دان باشد و در تمام کتاب دلتنگی و نگرانی‌های همسرانه و مادرانه تجربه می‌کند و احتمالاً نوجوان با چنین شخصیتی همذات‌پنداری نکند.
در یک کلام به نظر من شخصیت اصلی کتاب  «بلاتکلیف»  بود. حس می‌کردی بین داستان و ناداستان، بین زمین و هوا معلق مانده. نه صداقت واقعی بودن را داشت و نه ظرافت خیالی‌بودن را. 
در کنا این، مفهوم وطن و خاک و مقاومت را خیلی درست و دقیق در قصه بیان کرده بود و از این جهت برای من تحسین‌برانگیز بود.
بین کتاب‌های این نویسنده از همه کمتر دوستش داشتم ولی از خواندنش ناراضی نیستم. 
        

          رقیق‌کننده‌ترین جلد مجموعه. :')
واقعاً دوستش داشتم.
اینبار ارنست مریض می‌شود و سلستین پرستار کوچکش.
جان می‌دهد برای وقت‌هایی که بیماری مامان یا بابا حال اهل خانه را خراب کرده. بخوانی و بچه حس کند پرستار کوچک خانه است و حتی اگر پرستاری را خوب بلد نباشد، همینکه محبت‌کردن را خوب بلد است برای التیام‌دادن حال بقیه کافی است.

بزرگ‌ها هم بخوانندش به‌نظرم. 
        

          مجبور کردن بقیه به کاری که دوست ندارند باعث می‌شود خوش نگذرد!
یک کتاب خوب برای بچه‌ها و بزرگ‌هایی که دوست دارند کنترل همه‌چیز دست خودشان باشد. 
        

          توی این جلد عروسک سلستین گم می‌شود و ارنست را مقصر می‌بیند. از جلدهای قبلی کم‌تر دوستش داشتم چون دربرابر ناراحتی غیرمنطقی سلستین، ارنست شروع کرد به جبران‌کردن و دلجویی بی اینکه او را متوجه اشتباهش کند.
شاید جالب‌تر بود که ارنست کمکش می‌کرد عروسکش را تعمیر کند تا اینکه اینطوری به او حق بدهد. 
        

          وقتی شرایط آنطور که دوست داریم پیش نمی‌رود چکار کنیم؟ توی این جلد ارنست و سلین قرار است خودمان را با شرایط تطبیق بدهیم. :)

من احترامی که در گفتگوهای ارنست و سلین هست را خیلی دوست دارم. همدلانه، بدون متهم‌کردن دیگری و مؤدبانه. 

برای بچه‌ها و بزرگ‌هایی که وقت ناکامی دنبال مقصرند و خیلی غصه می‌خورند، می‌تواند پیشنهادهای خوبی بدهد. 

        

          دربارهٔ دو دوست که می‌خواهند بروند جشن عروسی و به دلایلی نمی‌شود.
یک کتاب خیلی خوب برای گپ زدن با کودک دربارهٔ ناکامی
        

          توقعم خیلی بیشتر بود و انتظارم را اصلاً برآورده نکرد. رنگ‌های توی کتاب کدرند، داستان جذابیت زیادی ندارد و مترجم توی مقدمه داستان را نتیجه‌گیری کرده. 
نکتهٔ دیگری که پسند من نبود، تصویرسازی‌ها بود. اینکه همهٔ شخصیت‌ها سگ‌اند و اول داستان قید شده داستان خیاط‌خانهٔ سئول واقعی است، ممکن است بچه‌ها را گیج کند. 
برای ٨ سال به بالا مناسب است. 
        

          یکی از دوست‌های کوچک من همیشه وقت خداحافظی غمگین است. اشک می‌ریزد و می‌خواهد خوشی باهم‌بودن را تا ابد ادامه بدهد.
به نظرم این کتاب را می‌شود به اینطور دوست‌های کوچک پیشنهاد کرد و باهاشان درباره‌اش گفتگو کرد. اینکه هر خداحافظی سلامی است به یک چیز تازه که می‌تواند خیلی هم باحال باشد. 
        

          واقعا نویسنده باید ایده‌ی جدیدی رو می‌کرد.  
        

          ایده لوس شد دیگه واقعاً.
همون کتاب قبلی ایده رو تموم کرد دیگه. 
        

          کتاب بانمک خلاقانه‌ی یکبار مصرف.
واقعاً می‌شود از دست شخصیت اصلی خندید ولی اینکه تا آخر هیچ اتفاق خاصی نمی‌افتد توی ذوق می‌زند. به درد این می‌خورد که بچه بگیردش دستش و بقیه را هم با محتوایش بگذارد سر کار. :) 
        

          من دوستش دارم. واقعاً جالب و بامزه است و بهانه می‌دهد به بچه‌ها برای نوشتن.
ولی سؤال جدی‌ام در چنین مواجهه‌هایی مسئله‌ی بومی‌سازی ترجمه است. نمی‌دانم بچه‌‌ی ایرانی همانطور با بعضی عناوین (مثلاً ستارهٔ پاپ، ابرقهرمان) ارتباط می‌گیرد که بچهٔ انگلیسی‌زبان.
ارتباطی که نویسنده بین کتابهایش برقرار می‌کند هم واقعاً بامزه است. 

        

          درباره‌ی فیلی که عاشق ماکارونی است و کانگوروها با زورگویی اجازه نمی‌دهند ماکارونی بخورد و فیل سعی می‌مند با آنها مقابله کند. مفاهیم سیاسی‌ای دارد که بدون گفتگو فهمش برای بچه‌ها دشوار است. 
برای سوم‌چهارم دبستان به بالا و همراه با تسهیلگر
        

          ترانه‌های بامزه و طراحی بامزه‌تر.
تا ۴ سال مناسب است. 
        

          دربارهٔ دو دوست که بودن هر کدامشان آن‌یکی را کامل‌تر می‌کند. کتاب در ستایش  «دوست» داشتن است و تصویرسازی‌هایش خیلی چشم‌نواز است.

خواندنش برای بچه‌هایی که دوست پیداکردن برایشان خیلی پررنگ نیست یا ویژگی‌های متفاوت بقیه اعصابشان را خرد می‌کند، جالب‌تر است.

بعد از تحریر: برای دوستم که داستان را تعریف کردم، گفت: چرا به نکات محیط زیستی توجه نمی‌کنن؟ خرس قطبی و خرگوش قطبی با هم دوست نمی‌شن. این اونو می‌خوره. =))))