یادداشت‌های سارا رحیمی (126)

          رقیق‌کننده‌ترین جلد مجموعه. :')
واقعاً دوستش داشتم.
اینبار ارنست مریض می‌شود و سلستین پرستار کوچکش.
جان می‌دهد برای وقت‌هایی که بیماری مامان یا بابا حال اهل خانه را خراب کرده. بخوانی و بچه حس کند پرستار کوچک خانه است و حتی اگر پرستاری را خوب بلد نباشد، همینکه محبت‌کردن را خوب بلد است برای التیام‌دادن حال بقیه کافی است.

بزرگ‌ها هم بخوانندش به‌نظرم. 
        

          مجبور کردن بقیه به کاری که دوست ندارند باعث می‌شود خوش نگذرد!
یک کتاب خوب برای بچه‌ها و بزرگ‌هایی که دوست دارند کنترل همه‌چیز دست خودشان باشد. 
        

          توی این جلد عروسک سلستین گم می‌شود و ارنست را مقصر می‌بیند. از جلدهای قبلی کم‌تر دوستش داشتم چون دربرابر ناراحتی غیرمنطقی سلستین، ارنست شروع کرد به جبران‌کردن و دلجویی بی اینکه او را متوجه اشتباهش کند.
شاید جالب‌تر بود که ارنست کمکش می‌کرد عروسکش را تعمیر کند تا اینکه اینطوری به او حق بدهد. 
        

          وقتی شرایط آنطور که دوست داریم پیش نمی‌رود چکار کنیم؟ توی این جلد ارنست و سلین قرار است خودمان را با شرایط تطبیق بدهیم. :)

من احترامی که در گفتگوهای ارنست و سلین هست را خیلی دوست دارم. همدلانه، بدون متهم‌کردن دیگری و مؤدبانه. 

برای بچه‌ها و بزرگ‌هایی که وقت ناکامی دنبال مقصرند و خیلی غصه می‌خورند، می‌تواند پیشنهادهای خوبی بدهد. 

        

          دربارهٔ دو دوست که می‌خواهند بروند جشن عروسی و به دلایلی نمی‌شود.
یک کتاب خیلی خوب برای گپ زدن با کودک دربارهٔ ناکامی
        

          توقعم خیلی بیشتر بود و انتظارم را اصلاً برآورده نکرد. رنگ‌های توی کتاب کدرند، داستان جذابیت زیادی ندارد و مترجم توی مقدمه داستان را نتیجه‌گیری کرده. 
نکتهٔ دیگری که پسند من نبود، تصویرسازی‌ها بود. اینکه همهٔ شخصیت‌ها سگ‌اند و اول داستان قید شده داستان خیاط‌خانهٔ سئول واقعی است، ممکن است بچه‌ها را گیج کند. 
برای ٨ سال به بالا مناسب است. 
        

          یکی از دوست‌های کوچک من همیشه وقت خداحافظی غمگین است. اشک می‌ریزد و می‌خواهد خوشی باهم‌بودن را تا ابد ادامه بدهد.
به نظرم این کتاب را می‌شود به اینطور دوست‌های کوچک پیشنهاد کرد و باهاشان درباره‌اش گفتگو کرد. اینکه هر خداحافظی سلامی است به یک چیز تازه که می‌تواند خیلی هم باحال باشد. 
        

          واقعا نویسنده باید ایده‌ی جدیدی رو می‌کرد.  
        

          ایده لوس شد دیگه واقعاً.
همون کتاب قبلی ایده رو تموم کرد دیگه. 
        

          کتاب بانمک خلاقانه‌ی یکبار مصرف.
واقعاً می‌شود از دست شخصیت اصلی خندید ولی اینکه تا آخر هیچ اتفاق خاصی نمی‌افتد توی ذوق می‌زند. به درد این می‌خورد که بچه بگیردش دستش و بقیه را هم با محتوایش بگذارد سر کار. :) 
        

          من دوستش دارم. واقعاً جالب و بامزه است و بهانه می‌دهد به بچه‌ها برای نوشتن.
ولی سؤال جدی‌ام در چنین مواجهه‌هایی مسئله‌ی بومی‌سازی ترجمه است. نمی‌دانم بچه‌‌ی ایرانی همانطور با بعضی عناوین (مثلاً ستارهٔ پاپ، ابرقهرمان) ارتباط می‌گیرد که بچهٔ انگلیسی‌زبان.
ارتباطی که نویسنده بین کتابهایش برقرار می‌کند هم واقعاً بامزه است. 

        

          درباره‌ی فیلی که عاشق ماکارونی است و کانگوروها با زورگویی اجازه نمی‌دهند ماکارونی بخورد و فیل سعی می‌مند با آنها مقابله کند. مفاهیم سیاسی‌ای دارد که بدون گفتگو فهمش برای بچه‌ها دشوار است. 
برای سوم‌چهارم دبستان به بالا و همراه با تسهیلگر
        

          ترانه‌های بامزه و طراحی بامزه‌تر.
تا ۴ سال مناسب است. 
        

          دربارهٔ دو دوست که بودن هر کدامشان آن‌یکی را کامل‌تر می‌کند. کتاب در ستایش  «دوست» داشتن است و تصویرسازی‌هایش خیلی چشم‌نواز است.

خواندنش برای بچه‌هایی که دوست پیداکردن برایشان خیلی پررنگ نیست یا ویژگی‌های متفاوت بقیه اعصابشان را خرد می‌کند، جالب‌تر است.

بعد از تحریر: برای دوستم که داستان را تعریف کردم، گفت: چرا به نکات محیط زیستی توجه نمی‌کنن؟ خرس قطبی و خرگوش قطبی با هم دوست نمی‌شن. این اونو می‌خوره. =)))) 
        

          باید یک لیست درست کنم برای کتاب‌هایی با موضوع پیداکردن مسئولیت شخصی  و خویشکاری. 
این کتاب را هم بگذارم توش. 
        

          درباره‌ی منظم‌بودن است و چیزی که دوست داشتم این بود که بی‌نظمی را چماق نمی‌کرد بزند توی سر بچه. نشانش می‌داد که اگر بی‌نظمی خوب نیست، وسواس در نظم هم چیز جالبی نیست.
بعضی جاها مستقیم‌گویی و نتیجه‌گیری داشت که من نپسندیدم.
دربارهی فونت هم ممکن است بعضی جاهایش که فونت فانتزی دارد، بچه‌های اول‌دومی را اذیت کند. 
        

          هر بار این قصه رو میخونم با خودم میگم چی می‌شه که این قصه انقدر موندگاره؟ انقدر که هر بچه‌ای بارها شنیده باشدش؟ 
        

          از خوش‌خاطره‌ترین کتاب‌های بچگی من همین کتاب است. فکر کنم از اولین کتاب‌هایی بود که خودم بی کمک خواندم. :) 
        

          به ظاهر کتاب می‌خورد مخاطبش بین ١٢ تا ١۵ ساله باشد اما محتوا اینطور نیست. آرای فلسفی کانت را بدون اندکی ساده‌سازی بین تصویرسازی‌های فانتزی آورده و مخاطبش را در نظر نگرفته. از آن دسته کتاب‌هایی است که احتمالاً فقط به درد این بخورد که بزرگسال‌ها در لیست‌های موضوعی قرارش دهند. وگرنه گمان نکنم برای مخاطبش مناسب باشد و فلسفه‌ورزی یا حتی تاریخ فلسفه یادش بدهد. 
        

          شوخی‌هایش برای من خیلی بی‌مزه بود. ولی از این جنس شوخی‌هایی داشت که بچه‌ها خوششان می‌آید. نگارش هنرمندانه‌ای هم نداشت. ولی اینکه دربارهٔ موضوع نماز چیزی بنویسی که بچه‌ها با آن بخندند و دوستش بدارند، قدم خیلی بزرگی است.
مناسب ٩ تا ١٢ سال