یادداشت‌های سارا جاودان (5)

          روی چه حسابی کتاب را در دسته‌ی جستارها قرار داده‌اند نمی‌دانم. 
از نظر من روایت‌هایی بود ناپیوسته و تقطیع شده از شهرهایی که طلوعی در آن‌ها مدتی از عمرش را گذرانده.
چندجا در مورد کتاب خواندم بدون ترس نوشتن را از طلوعی بیاموزید. شاید بهتر باشد از خود طلوعی الگو گرفت و واژگان را دقیق‌تر انتخاب کرد. من واژه‌ی بی‌پروا و بی‌قید نوشتن را مناسب‌تر می‌دانم. 
تا اواسط کتاب فقط همین نکته آزارم میداد. اما از دمشق به بعد گرچه جذابیت روایت‌ها به دلیل نو بودن شرایطشان برای من بیشتر شد اما غالبا در پایان روایت دچار یاسی میشدم با این سوال بی‌پاسخ: خب که چی؟
انگار که نویسنده در انتشار آن‌ها عجله داشته و به اندازه‌ی کافی روی روایت‌هایش وثت نگذاشته باشد.
        

          سوژه‌ای فوق‌العاده جذاب و پرکشش. حیف که می‌شد با پرداخت بهتر تاثیرش رو چند برابر کرد...‌حجمش حداقل باید دوبرابر این می‌بود. و اینکه ای‌کاش راوی زن بود تا احساسات زنانه رو بهتر روایت می‌کرد
        

          بیشترین چیزی که جذبم کرد لحن درست یا شاید نزدیک به درست کتاب بود. شخصیتی مثل قیدار آن‌قدر دوست‌داشتنی و حق است که آدم را تا خواندن ته کتاب دنبال خودش می‌کشد. اما قصه‌ی کتاب آن‌طور که باید حق نیست. تجربه‌ی خوبی بود. قیدار را هیچ وقت فراموش نخواهم کرد.
        

          کتابی که شما رو به‌‌حق دلباخته‌ی شهید صدر میکنه طوری که در ماجرای صفحات آخر کتاب از عمق وجودتون برای این سید بزرگ و مظلوم غمگین میشید.
        

          انبوهی از اطلاعات با پردازش نسبتا خوب ولی چیزی شبیه آش شده که نه سر داره نه ته