یادداشت‌های مریم توکلی (15)

          از خوندنش لذت بردم ولی اصلا به جذابیت کتاب های دیگه‌ی این نویسنده نبود. بیشتر هم درام و کمی تاحدی معمایی حساب می‌شد تا جنایی. 
        

          چقدر اشک ریختم. جوری که خوزه در هر شرایطی با برادر کوچکترش رفتار میکرد قلبم رو نرم می‌کرد. از صمیم قلب آرزو می‌کنم هیچ بچه ای دردی که زه‌زه کوچولو کشید رو تجربه نکنه. 
        

          کاملا مشخصه که کتاب توسط یک شخص "نویسنده" نوشته نشده و متاسفانه سیر یکنواخت و کسل کننده ای داره ولی خب.. به هرحال از تجربه های فرد دیگری قراره بهره‌مند بشید که این هیچوقت نمی‌تونه چیز بدی باشه. به طور کلی برای یکبار سرسری خوندن چیز بدی نیست. :) 
        

          حس میکنم داستانش روی کسی که پیرو یک دین الهیه (فرقی نداره مسیحیت، اسلام، بودا یا هرچی) ولی پیرویتش نامطمئن و بدون ایمانه تاثیر گذاره. 
حتی ممکنه برای آتئیستی که بر اساس اطلاعاتی، انتخاب کرده خداناباور باشه کتاب جالبی باشه.
ولی به نظرم برای کسی که هیچ آموزه های دینی ای ندیده یا هیچ اطلاعاتی دربارشون نداره کتاب جالبی نیست.
        

          در کل کتاب تأمل برانگیزی بود برای من ولی جذاب ترین بخشش همون بخش اول -غذا- بود. :)) 
        

          من تو نوجوونی این کتاب رو خوندم و از نظرم جذاب ترین کتاب فانتزی ممکن بود. دنبالشم که دوباره بخونمش ببینم هنوز نظرم همونه یا نه :) 
        

          تصویر های این کتاب واقعا ✨✨✨
        

          من تو دو روز این کتاب رو تموم کردم. از صد صفحه اول به بعد تازه داستان کشش پیدا کرد؛ تا فصل آخر هم خوب بود ولی پایانش یکم آبکی بود متاسفانه. خط داستان هم مشابه "پرونده هری کبر" بود ولی ضعیف تر. 
        

          هرچند چاپی که من خوندم این نبود و دیگه تو بازار پیدا نمیشه ولی کودکی من رو ساخت این کتاب. :) 
        

          اشکهایی که ناخودآگاه حین خوندن این کتاب ریختم باعث شدن که بعد از تموم شدن کتاب، صفحات یکم دفرمه بشن. بیشتر از این توضیحی نمیدم. :) 
        

          این کتاب جزو کتاب‌هایی بود که تو دبیرستان از یکی از دوستانم قرض گرفتم و سر زنگ عربی تمومش کردم. :))
داستان غم انگیزی درباره بی‌خانمان های نيويورکه و زندگی عجیب غریبشون.
        

          اول باید بگم که ترجمه حذفیات زیادی داشت که اصلا روند داستان رو یکم عوض کرده بود.
ولی از خوندنش لذت بردم. داستان متفاوت و غیر کلیشه ای داشت و شخصیت پردازی تقریبا خوب بود. درسته که پایان کلی از همون اول کتاب مشخصه ولی میتونم قول بدم به قدری گیرا هست که تو یه نشست کتاب رو تموم کنید. 
        

          اگه بگم بعد این کتاب تراما زده نشدم دروغ گفتم. میشه گفت هفته ای حداقل یه بار صحنه هاش میاد جلوی چشمام. 
        

          دبیرستانی بودم وقتی که این کتاب رو خوندم. کاملا یادمه تو مدرسه تمومش کردم و سرمو گذاشتم رو میز و گریه کردم. تا مدت ها کتاب مورد علاقه‌ام بود. الان که یکم بزرگتر شدم نمیدونم آیا هنوز همون نظر رو درباره این کتاب دارم یا نه ولی قطعا شخصیت آلن همیشه و همیشه مورد علاقه‌ام میمونه. :)