یادداشت‌های sara (22)

          واقعا داستان اینقدر گیرا بود که منو شب تا صبح بیدار نگه داشت و میتونم بگم تو یک نشست خوندمش.
.
.
داستان در مورد قتلی که از قبل توی روزنامه اعلام میشه و اهالی دهکده که کنجکاو هستن به محل قتل میرن و وقتی جنایتی اتفاق میوفته خانم مارپل با بازرس کرادوک در پی حل معماهای این جنایت هستن. 
.
.
داستان بسیار گیراست و خسته کننده نیست و استدلال های حالبی توش مطرح میشه به علاوه اینکه اصلا نمیتونید قاتل رو حتی حدس بزنید و آخر داستان غافلگیر میشید :> خیلی به من چسبید و گاهی از تعجب فریاد میکشیدم
        

          این دومین کتاب بود که از آگاتا میخوندم و خیلی لذت بردم. جدای سرگرمی، کتاب های آگاتا باعث میشن یه مدتی از دنیای شلوغ دور و برت فاصله بگیری و نگران چیزی به غیر از اینکه قاتل کیه نباشی.
.
.
کتاب های آگاتا کریستی اصلا قابل حدس زدن نیستن و جایی که فکر میکنی مسیر رو میدونی یهو میبینی ورق برگشت و همه حدس هات اشتباه بودن که خیلی کیف میده
کتابش رو پیشنهاد میکنم قشگ‌ بود و عاشق آقای کشیش شدم و گریسلدا 
.
.
اینپ بگم مامانم طرفدار پر و پا قرص آگاتا کریستی و همه کتاب هاش رو داره و من به توصیه مامان رفتم سراغ این کتاب و شد یک تجربه ی دلپذیر 3/>
        

          همین الان تمومش کردم و غصه میخورم که چرا اینقدر زود تموم شد. اینقدر موقع خوندنش کیف کردم و بهم خوش گذشت که رفت جزو کتاب هایی که با تمام قلبم دوستشون دارم. یک خوانش پنج ستاره‌ای جذاب 

داستان در مورد زندگی گینا است، دختری ۱۴ ساله که به دلایلی پدرش اون رو می‌ذاره مدرسه شبانه روزی ماتولا. مدرسه‌ای که دست کمی از زندان نداره و بچه ها زیر قوانین سخت و مذهبی رشد پیدا میکنن. داستان در مورد گینا و تحمل زندگی جدید رو به رو شدن با زندگی که به خاطر جنگ از هم پاشیده است. فضا فضایی سرد و خا‌کستری در عین حال دلگرم کننده و روشنه و توی داستان گم می‌شید جوری که به خودتون می‌آید و می‌بینید ساعت ها مشغول مطالعه و زندگی کردن با گینا بودید.

قلم سابو ساده، روان و به شفافی و روشنی آبه و بسیار تاثیر گذار و قوی. میتونم بگم مدت ها بود کتابی نخونده بودم که اینطوری از مصائب جنگ بگه و زندگی یک دختر ۱۴ ساله رو به این زیبایی به تصویر بکشه. دختری که تمام دنیاش رو از دست داده.

واقعا کتاب زیبایی بود. اصلا نگم چقدر دلم برای گینا و ماتولا و ژوژانا تنگ میشه :( همه چیز به اندازه ی کافی بود و هیجان و ترس و استرسی که آخر کتاب بهم تزریق شد کیف کتاب رو چندین برابر کرد. 

پیشنهاد میکنم حتما این کتاب رو بخونید و خودتون رو از قلم و جادوی سابو محروم نکنید. مطمئن باشید پشیمون نمیشید و میتونم بگم برای شروع خوندن کتاب های سابو ابیگیل انتخاب خوبیه 3>

کتاب پره از دوستی و گرما و تعریف خانواده رو برای شما عوض میکنه.  تو کتاب با آدم هایی رو به رو میشید که برای شخصی که دوست دارن از ارزش های خودشون دست میکشن و برای نجات جون عزیزانشون شجاعت به خرج میدن با اینکه سن کمی دارن، بیشتر از هر انسان دیگه معنی وفاداری و نجابت رو درک کردن 

به به برید همین الان کتاب رو بخرید. میدونم یکم گرونه ولی ارزشش رو داره 🌷
        

          این کتاب رو دیشب تو یک ساعت و بیست دقیقه تمومش کردم. کتاب کم حجم و تاثیر گذاری و حس و حال سرود کریسمس دیکنز رو میده. یک کتاب زمستونی مناسب هوای سرد.
داستان در مورد مردی به نام بیل فرلانگ که مردی مهربون و سخت کوش که پنج تا دختر داره و در آستانه کریسمس به حقیقت تلخی در مورد صومعه پی میبره و با خودش و وجدانش در جنگه کا کاری بکنه یا سکوت کنه. این هم بگم که بیل تو زندگی دنبال معنا میگرده از روزمرگی و زندگی تکراری خسته شده.
کتاب مضامین مذهبی و اجتماعی داره و به خوبی به بی عدالتی اجتماعی و فقر و شجاعت می‌پردازه.
در واقع کتاب شما رو به فکر فرو میبره که آیا در مقابل بی عدالتی و ظلم، توان ایستادگی دارید یا نه؟
کتاب واسه من خیلی حال و هوای خوبی داشت و بسیار زیاد از خوندنش لذت بردم و مطمئنم دوباره تو فصل سرما میخونمش‌. بخش هایی از داستان که حول محور خانواده می‌چرخه خیلی دل گرم کننده است.
قلم کلر کیگن رو خیلی دوست داشتم و امیدوارم کتاب های بیشتری ازش ترجمه بشه‌.
        

          این کتاب متاثر کننده و تکان دهنده است. اینقدر فضاسازی زیباست که سرما رو تا مغز استخونم حس می‌کردم. واقعا خیلی از پایانش لذت بردم. عمیق، زیبا و خاص و چقدر قلم تالستوی رو دوست دارم. میرم بقیه کتاب هاش رو هم میخونم. استاد اصلا یجوری میخکوبم کرد که هرگز فراموش نمیکنم
        

          قلم تولستوی واقعا من رو متحیر میکنه. فضاسازی و شخصیت پردازی های این داستان بسیار زیبا و قابل تامل بود مخصوصا رشد شخصیت ماریا که به تنهایی با روی تاریک زندگی مواجه شد.


داستان حول محور عشق یک دختر جوان و مردی میانسال میگذره و میپردازه به سیر عشق و زندگی زناشویی اونها و اینکه چقدر نقش هر انسانی در زندگی مهم و حائز اهمیته. 
من خیلی خوشم اومد که داستان رنگ و بوی دنیای حقیقی رو داشت و به زیبایی فراز و نشیب های ازدواج و عشق رو به تصویر کشیده بود.

فکر می‌کنم خام بودن ماریا سرگی رو خیلی آزار داد و خیلی جاها تقصیر از ماریا بود و سرگی صبوری کرد و ازش ممنونم که اجازه داد ماریا خودش مسیرش رو مشخص کنه و به نتیجه برسه که اوس های زود گذر رو نباید به خانواده‌اش ترجیح بده


این آخرین کتاب از مجموعه ی صد سال تولستوی بود که خوندم و باید بگم این مجموعه بسیار زیبا بود و برای شروع تولستوی خوانی بسیار مناسبه و از هر جلدش خیلی لذت بردم و محبوبم شد ارباب و بنده♡
        

          قلم تولستوی دیوانه کننده است و منو مجذوب خودش کرده. داستان به روانی آب در جریانه و خودت رو در حالتی پیدا میکنی که غرق داستان شدی. واقعا لذت بردم البته ارباب و بنده رو بیشتر دوست داشتم ولی این هم لذت بخش بود. ♡
پایان عجیبی هم داشت که من دومین روایت رو بیشتر دوست داشتم.

داستان در مورد مردی که با فوت پدرش مسئولیت هایی گردنش میوفته و ازدواج میکنه اما شیطان به جونش میوفته و زندگیش در خطر نابودی
        

          پدر سرگی در زندگی تنها و تنها دنبال یک چیز، پیدا کردن معنا در وجود داشتنش. دغدغه‌ی پدر سرگی همونطور که توی یکی از ریویو ها خوندم منو خیلی یاد ایوان ایلیچ می‌اندازه ولی کتاب به زیبایی اون نبود. تولستوی جادویی داره که داستان رو به زیبایی هموار میکنه از ابتدا تا انتها به طبیعی ترین شکل ممکن رشد شخصیت ها و موقعیت ها رو می‌بینیم و ادم از این قلم کیف میکنه. 

کتاب در مورد جوانی که بسیار کمال‌گرا و مغرور که وقتی میفهمه نامزدش معشوقه تزار بوده، اون رو رها میکنه و مسیر جدیدی برای خودش انتخاب میکنه که تا پایان داستان در این مسیر زندگی میکنه و ما شاهد افکار و دغدغه های اون هستیم

از مجموعه‌ی صد سال تولستوی مونده سعادت زناشویی رو بخونم که همین الان دستمه و میخوام شروعش کنم. واقعا برای تولستوی خواندن ذوق دارم و عاشق آقای تولستوی هستم ♡
        

          این کتاب کامو بر پایه فلسفه ی قیام بود که بسیار دوستش داشتم. همیشه اینکه کامو میگه باید در مقابل پوچی و ابزورد بودن دنیا قیام کنیم و نذاریم پوچ بودنش باعث بشه ما کمتر از زندگی لذت ببریم یا احساسات کمتری رو تجربه کنیم رو اویزه ی گوشم میکنم. کامو تو این کتاب به چیز  بودن و حرکت به سوی وجود صحبت میکنه
کامو میگه انسان ها به دلیل اراده ی حرکت، آزادی و احساسات شدیدی که تجربه میکنن با بقیه چیز ها متفاوت هستن. مثلا یک سنگ این اراده و آزادی رو نداره و تحت تاثیر عوامل محیطی تغییر میکنه یا حرکت میکنه
در اینجا هم مورسو در ابتدا چیز  هست و مثل سنگی میمونه که آزاد نیست و اراده حرکت نداره و چیزی براش فرق نمیکنه و تحت تاثیر محیط عوض میشه مثل وقتی ( اسپویل🚫) مورسو تحت تاثیر گرما به عرب شلیک میکنه، کاری کاملا غیر ارادی و بدون تصمیم و قصد قبلی. ( پایان اسپویل🚫)
کامو میگه سه مرحله وجود داره برای رسیدن به وجود خودمون یا اگزیستنس و این مراحل به ترتیب: 
۱) چیز بودن و مثل اون سنگه که درک درستی از دنیای اطراف نداره
۲) شک و اتفاقی که باعث میشه دنیا رو شفاف تر ببینیم 
۳) حرکت و قیام در مقابل پوچی و ابزورد بودن دنیا 
مورسو وقتی کشیش رو بیرون میکنه از سلولش در واقع اون شک رو تجربه میکنه. این اتفاق براش معنای بیخودی بخشیدن کشیش به رنج هایی که میکشه. و بیشتر رمان هم در مورد چیز بودن مورسوعه و کامو کاملا برامون این نبود احساس و تفاوت نداشتن چیزی برای انسان  رو به زیبایی به تصویر میکشه.
رمان کوتاه، عمیق و تاثیر گذاره و باعث شد بفهمم من هم در دوره بودم و شاید هستم باید قیام کنم و بگردم دنبال اون 
خلاصه بخونید ولی قبلش حتما از فلسفه ی کامو اطلاع داشته باشید که رمان به جونتون بشینه 
        

          زیبا بود این نسخه 
        

          نمیدونم در وصف این کتاب چی بگم. کلمات رو گم می‌کنم و فقط میدونم این اثر به شدت از نظر روانی روی من تاثیر گذاشت و خسته ام کرد. خیلی دوستش دارم. بعد خوندنش کوفتگی عجیبی رو دارم تجربه میکنم و نمیتونم از فکر کتاب بیرون بیام. 
جاهایی از کتاب بود که من هم با ژان باتیست سقوط کردم و سقوط خودم رو در زندگی به وضوح دیدم. من دردناک تر از قضاوت شدن توسط دیگران، قضاوت کردن خود رو تجربه کردم که فکر میکنم به قول ژان باتیست سخت تر و دردناک تر از روز قیامت.
        

          این کتاب آرامش بخش و مهربان و به آدم احساس اطمینان میده. وقتی میخوندمش احساس تنهایی نمیکردم و توی فضای دوست داشتنی کتاب چرخ میخوردم. شاید داستان کنجکاوم نکرد که ببینم آخرش چی میشه ولی ریتم آرومی که داشت بهم اجازه می‌داد در آرامش کتاب رو بخونم و عجله نکنم. 
مشکلی که من داشتم با کتاب پایانش بود که خیلی یهویی تموم شد ومیتونست جمع بندی بهتری داشته باشه.
خلاصه بخونید و لذت ببرید
        

          این کتاب بسیار لطیف و زیبا بود و خیلی دوستش داشتم. آوای کوهستان جزو کتاب هایی شد که وقتی دلمشغولی دارم و ناآرام هستم میرم سراغش و با شینگو حرف میزنم بابت شوئیچی دلداریش میدم. 
از این کتاب خیلی لذت بردم ولی خوندنش رو فقط به عاشقان ادبیات توصیه میکنم 🤎
        

          کافکا در داستان مسخ که بسیار دوستش داشتم به ذات زندگی های همین دوران، زندگی های ماشینی، خسته کننده و فرسایشی پرداخته که همه ی مارو به سرنوشت گرگور سامسا دچار میکنه. 
در جامعه ای زندگی می‌کنیم که اگر مطابق استاندارد ها و انتظارات ظاهر نشیم، با بیماری های روانی دست و پنجه نرم کنیم و دیگه برای جامعه خانواده دوستان و غیره مفید نباشیم طرد میشیم در تنهایی می‌میریم بدون اینکه کسی متوجه درد ما و مسیر زندگی ما باشه. 
گرگور سامسا از سمت خانواده طرد شد چون نتونست دیگه کار کنه و پول در بیاره. دردناکه که به خاطر شرایطی که داری دیگران ولت کنن تا تو تنهایی بمیری و بعد یک نفس راحت بکشن.
        

          این کتاب جزو کتاب هایی درباره کتاب بود که واقعا دوستش داشتم.
داستان کتاب خیلی پویا و زنده بود حوصله ی مخاطب رو سر نمی‌برد.
اینو بگم که اگه رو مسئله ی خودکشی حساس هستید این کتاب رو نخونید. چون خودم جا خوردم میگم که شما اذیت نشید🫂🤎
 داستان در مورد موکش و آلیشا است که یک روز توسط یک فهرست کتاب با همدیگه آشنا میشن و این آشنایی زندگی هر دو نفر رو دگرگون میکنه. این ورود به دنیای کتاب ها یکی از لحظات زندگی که خیلی دوست داشتم دوباره تجربه اش کنم و اینکه دیدم موکش و آلیشا کنار هم وارد این مسیر شدن واقعا برام خوشایند یاداور روزهای خوب نوجوانی بود که از کتابخونه ی مدرسه کتاب میگرفتم و میخوندم و موقع پس دادن کتاب کلی غصه میخوردم.
رابطه ی این دو نفر بر پایه اعتماد بود و مهربانی و خیلی بهم چسبید. اصلا انتظار نداشتم وسط کتاب اون اتفاق بیوفته ( اگه بخونید می‌فهمید کدوم اتفاق :)) و بنظرم از بعد از اون شاهد رشد شخصیت الیشا بودیم. و چقدر دختر های موکش روی اعصابم بودن، دست از سر این پیرمرد بردارید و بذارید زندگی اش رو بکنه دیگه این غر زدن هاشون رو که میخوندم میخواستم موهام رو بکنم. 
*اسپویل* 
 من هم شروع ‌کردم کتاب های توی لیست رو به همون ترتیب خوندن میخوام بدونم چرا نینا تصمیم گرفت کتاب ها رو به این ترتیب بنویسه 
مرگ ایدین هم خیلی منو بهم ریخت چون با مسئله ی خودکشی تریگر میشم و همونجا بود که چند ساعتی، برای ادای احترام به ایدین، کتاب رو گذاشتم زمین. ازونجایی که فکر میکردم کتاب، یک کتاب حال خوب کنه انتظارش رو نداشتم و حسابی شکه شدم و همین شک باعث شد کتاب رو بیشتر دوست داشته باشم.
اینکه نینا فهرست کتاب رو نوشته رو هم پیش‌بینی کرده بودم ولی نامه ی نینا به موکش و آخر کتاب خیلی لذت بخش بود و ترجیح دادم الکی هیجان زده بشم :>
        

          شخصیت ایوان ایلیچ و زندگی‌اش خیلی متاثر کننده است. این کتاب رو واقعا دوست داشتم. قلم تولستوی مثل آب روان که توی ذهن جاری میشه اصلا نمیفهمی چیشد که کتاب رو تموم کردی. 
فکر میکنم داستان ایوان ایلیچ یک چیزی رو خیلی خوب بهم یاد داد :
جوری زندگی کن که در واپسین لحظات زندگی پشیمانی آخرین جرعه های روحت را سر نکشد
از یه جایی به بعد دیگه ایوان ایلیچ از سایه ی مرگ که روی زندگی اش افتاده بود نمی‌ترسید بلکه از این می‌ترسید که به درستی و شایستگی زندگی نکرده باشه و تمام عمرش بیهوده گذشته باشه. این بود که درد ایوان ایلیچ رو ده برابر میکرد، زندگی نکرده.
        

          این کتاب اولین کتابی که از داستایوسکی بزرگ میخونم و نگارش این نوولا رو دوست داشتم. 
همیشه به مرگ به چشم یک راه رهایی نگاه کردم ولی آیا واقعا این راه رهایی است و نه شیوه ای برای تنبیه اطرافیان؟ 
خودم هم به خودکشی بارها فکر کرده ام. کمتر آدمی پیدا میشه که به خودکشی فکر نکرده باشه. فکر می‌کنم دختر داستان، روح ترک خورده ای داشت و ناگهان شکستن سکوت توسط همسرش ضربه‌ی نهایی بود که روح دختر رو در هم شکست.
روان دو شخصیت به زیبایی و ظرافت برای خواننده جراحی و هر لایه اش بررسی شده بود. اینکه عقده ها و ناکامی ها و شکست خوردن یک مرد دختری رو به سوی مرگ کشوند برای من حقیقت دردناکی بود که خیلی وقت ها بهش توجه نمی‌کنیم. اینکه چطور با اطرافیان رفتار میکنیم و گاهی سکوت ما قوی ترین قلب ها رو هم میشکنه.
شاید اگه مرد سکوتش رو میشکست و روی غرورش پا می‌گذاشت و از اول به محبت های دختر پاسخ میداد در آخر کارش به اینجا نمی‌کشید.
        

          کتاب موراکامی باشه و نخونیم؟ نمیشه که :> 
کتاب رو نمیدونم دوست داشتم یا نه ولی خیلی حیرت زده و هیجان زده ام کرد و ازش لذت بردم. 
خیلی سوال و ابهام تو ذهنم مونده که هیچکدوم حل نشدن و مورا‌کامی کتاب رو جوری نوشته که انگار همه چیز طبیعی و این اتفاقات و صحنه های کتاب از بدیهیات که من واقعا دوستش داشتم چون داستان تو رو توی خودش حل می‌کرد و بعد از هر فصل مشتاق تر میشدی که به خواندن ادامه بدی.
حالا که فکر میکنم میبینم من آقای ناکاتا و هوشینو رو بیشتر از کافکا و خانم سائکی دوست داشتم. شخصیت هاشون واقعی تر بود ک رشد هوشینو کاملا ملموس بود. البته که کافکا رو هم دوست داشتم چون شرایطی که داشت قابل درک بود و باهاش همذات پنداری میکردم که در درجه ای کتاب رو برام به یک تراپی تبدیل کرد. 
ولی در کل بخوام بگم؟ دوباره نمی‌خونمش :)